Για ένα συντάκτη ο χειρότερος, επαγγελματικός, εφιάλτης είναι η λευκή οθόνη στο έγγραφο Word που πρέπει να γεμίσει με εκατοντάδες λέξεις. Με το χρόνο να πιέζει πάντα ασφυκτικά, το μυαλό συχνά κολλάει και τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο παγώνουν.
Σήμερα όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να μπουν σε τάξη οι σκέψεις, καθώς από τη μια θέλω να γράψω πολλά, από την άλλη μετανιώνω σχεδόν για κάθε λέξη που γράφω και σπεύδω να τη διαγράψω ή να την αντικαταστήσω. Αποφάσισα λοιπόν, ότι ο καλύτερος τρόπος για να βγει «σωστό» αυτό το κείμενο, θα ήταν να έχω στο μυαλό μου ότι θα το διαβάσει η Αριάδνη.
Πριν ακριβώς από ένα χρόνο η συνάδελφος Αριάδνη Γερασιμίδου έφυγε από τη ζωή, καθώς ο καρκίνος κατάφερε να τη νικήσει σωματικά, αλλά δεν κατάφερε ΠΟΤΕ να κάνει μετάσταση στη ψυχή της. Η Αριάδνη έμεινε χαμογελαστή, ευδιάθετη, αισιόδοξη, μαχήτρια, αποφασισμένη και γεμάτη θετική ενέργεια, παραπάνω από όσο θα αντέχαμε οι περισσότεροι από εμάς.
Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως είναι ο ειδικός Τύπος αυτοκινήτου, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της, όχι επειδή ήταν γυναίκα, αλλά επειδή μας έδειξε ένα διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας της δουλειάς μας. Ένα χρόνο μετά την απώλεια της, το μήνυμα που μας άφησε παρακαταθήκη, λίγο πριν το αντίο, μας υπενθυμίζει ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής.
«Ούπς. Μάλλον τελικά έφυγα για κάπου καλύτερα! Όπως μου είχα υποσχεθεί έφυγα όμορφη οπότε όλα καλά! Θέλω να ξέρετε πως πάλεψα μέχρι τελευταία στιγμή 4 χρόνια και δυστυχώς νίκησε ο πόνος του καρκίνου. Δε θέλω κανένας να λυπηθεί, θέλω να χαμογελάτε και να ζείτε την κάθε σας ημέρα ευτυχισμένοι! Δεν αξίζει τίποτα παρά οι στιγμές που έχουμε! Να τις περνάτε όμορφα, να μην δουλεύετε πολύ και να ΖΕΙΤΕ! Σας ευχαριστώ πραγματικά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για την τεράστια αγάπη που έχω πάρει από όλους! Γνωστούς και αγνώστους. Για όσους με θέλουν δίπλα τους εκεί θα είμαι πάντα εκεί!
Και επειδή θέλω να οδηγείτε όλοι σωστά και με ασφάλεια, ψάξτε το #SafetyFirstGR, ένα πρότζεκτ οδικής ασφάλειας που το έκανα γιατί είχα πει πως ήθελα να μείνει κάτι καλό πίσω μου, για όταν φύγω. Αυτά. Να έχετε ευτυχισμένες στιγμές! Θα τα ξαναπούμε πάλι. Η ζωή συνεχίζεται! :)»