Δεν είναι πρωτόγνωρη η αύξηση των τροχαίων σε περιόδους αργιών και γιορτών. Αυξάνεται η κινητικότητα, οι βραδινές έξοδοι και σε γραμμική αναλογία τα τροχαία.
Βασικές αιτίες η άγνοια και η συνήθεια. Για πολλά χρόνια είχα τη λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά στα δυστυχήματα που εμπλέκονταν νέοι άνθρωποι ότι είχαν συνυπευθυνότητα οι γονείς των. Συν το χρόνο έχω πάψει να τους κατηγορώ, δεν μπορείς να διδάξεις κάτι που δεν γνωρίζεις. Ως λαός κάνουμε ότι μας βολεύει και μετά πείθουμε τους εαυτούς μας ότι κάνουμε το σωστό. Συνηθίζουμε στο βολικό και το επαναλαμβάνουμε μέχρι να συμβεί το κακό.
Μετά η κουλτούρα μας επιτάσσει να ρίξουμε κάπου το φταίξιμο. Καθότι μάντρες, κολώνες και μπαριέρες είναι πακτωμένες, την πληρώνει η κακιά η ώρα. «Εγώ του έμαθα να οδηγεί» λέει με καμάρι ο πατέρας για το γιο του. «Εσείς πού μάθατε;» είναι η απάντηση. Για να μορφωθεί το παιδί το στέλνουμε στο καλύτερο σχολείο. Για να μάθει να οδηγεί στη σχολή οδηγών! Όμως όταν πάει εκεί ρωτάμε πόσα μαθήματα θα χρειαστούν – τα λιγότερα θέλουμε – πόσο θα κοστίσει το… οδηγόσημο, ρωτάει κανείς αν έμαθε το παιδί να οδηγεί; Όχι γιατί ούτε ο ίδιος ξέρει, οπότε πως να γεννηθεί αυτή η απορία. Επειδή αφουγκράζομαι αντιδράσεις – ποιος είσαι εσύ ρε Πουρναράκη που θα μου πεις ότι δεν ξέρω να οδηγώ – κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, απαντήστε:
• Πόσο χρόνο χρειάζεται να αντιδράσει ένας μέσος οδηγός σε έκτακτη ανάγκη;
• Πόση απόσταση διανύει το αυτοκίνητο μέχρι να αντιδράσετε αν κινείστε με 100 χλμ/ώρα;
• Σε πόση απόσταση από τη στιγμή που θα πατήσετε το φρένο ακινητοποιείται το αυτοκίνητο;
Τι είπατε; Δεν έχετε κάνει ποτέ φρενάρισμα πανικού; Δε χρειάστηκε γιατί πάτε αργά και προσεκτικά; Ποιος σας είπε ότι σκοτώνονται μόνο όσοι πάνε γρήγορα και απρόσεκτα; Το 54% των δυστυχημάτων γίνονται εντός πόλης με ταχύτητες ως 50 χλμ./ώρα. Πώς θα φρενάρει το παιδί σας σε μια έκτακτη κατάσταση; Ποιος θα του το μάθει; Εσείς που δεν το ξέρετε; Στη σχολή οδηγών δεν υπάρχει τέτοιο μάθημα. Μόλις το παιδί πάρει δίπλωμα η επιλογή του γονέα είναι ένα παλιό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο «για να μάθει».
Χρόνια φωνάζουμε «αγοράστε το πιο ασφαλές αυτοκίνητο που αντέχει η τσέπη σας», η επιλογή του μέσου Έλληνα για πρώτο αυτοκίνητο του άπειρου παιδιού, είναι φθηνό μεταχειρισμένο. Είναι και η άλλη κατηγορία «ναι του πήρα Porsche, ξέρει να οδηγεί ο γιός μου» κομπάζει περήφανος ο μπαμπάς. Αν προτείνεις να πάει και σε μια σχολή ασφαλούς οδήγησης θα σε κοιτάξει απαξιωτικά γιατί πιστεύει ότι ο γιος του έχει την επιφοίτηση του Αγ. Τιμονιού και δεν χρειάζεται τίποτα, αφού έχει λεφτά. Σπάνια θα ακούσεις κάποιον να λέει: «Πήραμε αυτό το αυτοκίνητο στο παιδί μας γιατί έλαβε το μέγιστο στα τεστ σύγκρουσης και διαθέτει ένα πολύ ολοκληρωμένο πακέτο συστημάτων ενεργητικής ασφάλειας». Η άγνοια και η συνήθεια είναι οι δυο κρίσιμοι παράγοντες.