Η Κάρπαθος δεν είναι από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς για διακοπές και αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματά της.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η Κάρπαθος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων μετά τη Ρόδο (οι περισσότεροι θεωρούν την Κω). Αυτό ίσως οφείλεται και στο μακρόστενο σχήμα της, που σχηματίζει ένα νοητό τόξο μεταξύ των ανατολικών ακτών της Κρήτης, μέχρι τη Ρόδο, συμπεριλαμβανομένης και της Κάσου.
Κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν και Τετράπολις, λόγω των τεσσάρων οχυρωμένων πόλεων του νησιού, την Αρκάσια (σημερινή Αρκάσα), τη Βρυκούντα (σημερινή Όλυμπος) την Κάρπαθο και τη Σάρο (στο νησί Σαρία στο βόρειο μέρος).
Κάρπαθος: Δύσκολη πρόσβαση ακτοπλοϊκώς
Η Κάρπαθος, όπως και τα περισσότερα από τα μεγάλα νησιά των Δωδεκανήσων, διαθέτει αεροδρόμιο, οπότε η πρόσβαση αεροπορικώς είναι υπόθεση περίπου μίας ώρας, γιατί διαφορετικά ακτοπλοϊκώς, απαιτούνται περί τις… 15 ώρες.
Βέβαια αν επιλέξεις το αεροπλάνο για τη μετάβαση, είναι δεδομένο πως θα χρειαστεί να νοικιαστεί και αυτοκίνητο, ώστε να δεις όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ομορφιές του νησιού και φυσικά μέρος των παραλιών, καθώς διαθέτει πάρα πολλές και απαιτούνται πολλές ημέρες για τις γνωρίσεις όλες.
Το αεροδρόμιο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 20 λεπτών από, την πρωτεύουσα Πηγάδια ή Κάρπαθος που αποτέλεσε και τη «βάση» μας, στο νότιο τμήμα του νησιού. Ωστόσο, αν επισκεφτείτε την Κάρπαθο, συνιστούμε να μείνετε και στην πολύ γραφική και άγριας ομορφιάς Όλυμπο, που σίγουρα θα σας συναρπάσει.
Στενοί, φιδίσιοι δρόμοι
Το οδικό δίκτυο της Καρπάθου, είναι όπως και των περισσότερων νησιών, με στενούς φιδίσιους δρόμους, οι περισσότεροι ορεινοί, ενώ σε κάποια κομμάτια υπάρχουν και κατολισθήσεις και απαιτείται προσοχή, ιδιαίτερα τη νύχτα.
Η μεγαλύτερη απόσταση είναι περίπου 50 χλμ, από τον Νότο στον Βορρά, υπολογίστε όμως τη διπλάσια χρονική απόσταση σε λεπτά. Στο νησί υπάρχουν πολλές παραλίες για όλα τα γούστα, αμμώδεις, με βότσαλο ή χαλίκι, με άμμο, αλλά και για όσους ασχολούνται με την ιστιοσανίδα και άλλα παρεμφερή σπορ, καθώς είναι σπάνιο να πετύχετε μέρα χωρίς αέρα στο νησί.
Η πιο γνωστή παραλία είναι η Άπελλα στο κέντρο περίπου του νησιού και σε απόσταση περίπου 30 χλμ, από την πρωτεύουσα. Στον ίδιο δρόμο και λίγα χλμ νοτιότερα, βρίσκεται η πολύ δημοφιλής Κυρα Παναγιά, αν και μικρότερη και με λιγότερο ελεύθερο χώρο. Ωραίες παραλίες είναι επίσης το Φοινίκι, ο Λεύκος, ενώ ακόμα και η αμμώδης παραλία των Πηγαδιών, που εκτείνεται σε πολλά χιλιόμετρα, είναι σίγουρο πως θα σας ικανοποιήσει.
Αυτό που σίγουρα αξίζει είναι η ημερήσια εκδρομή προς το νησί Σαρία, στο βόρειο τμήμα του νησιού, που το χωρίζει από την Κάρπαθο ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα περίπου 100 μέτρων.
Σαρία: Ένας άγνωστος παράδεισος
Στη Σαρία μπορείτε να φτάστε με εκδρομικά σκάφη είτε από το κεντρικό λιμάνι, είτε από το επίνειο της Ολύμπου, το Διαφάνι που θα φτάσετε οδικώς. Εμείς επιλέξαμε το Διαφάνι, για να συνδυάσουμε και επίσκεψη στην Όλυμπο.
Κατά την αρχαιότητα ήταν ενωμένο με την υπόλοιπη Κάρπαθο, ωστόσο ένα μεγάλος σεισμός χώρισε τα δύο νησιά. Ένας δεύτερος σεισμός, πιο πρόσφατος, το 1948, δυστυχώς «εξαφάνισε» το πόσιμο νερό από το νησί, με συνέπεια οι λιγοστοί κάτοικοι του οικισμού Άργος, να το εγκαταλείψουν, αφού πλέον η καλλιέργεια της γης και η κτηνοτροφία, που ήταν οι κύριες ασχολίες τους, ήταν πρακτικά αδύνατες.
Η Σαρία διαθέτει μία άγρια ομορφιά, σπηλιές, (είδαμε και το ψάρι ξενιστή Λεοντόψαρο) και εκτός από μπάνιο στις παραλίες, αλλά και μέσα στις σπηλιές, που θα σας μεταφέρουν τα εκδρομικά σκάφη, θα απολαύσετε και το, μοναδικό βαθύ μπλε του Αιγαίου και τα φιορδ που σχηματίζουν τα βράχια του νησιού.
Μετά την ολοκλήρωση της εκδρομής με το σκάφος και την επιστροφή στο Διαφάνι, ανηφορίσαμε προς την Όλυμπο, με στόχο να απολαύσουμε το μοναδικό ηλιοβασίλεμα, με φόντο τα απόκρημνα βράχια.
Φτάνοντας στην Όλυμπο, μένεις έκθαμβος από το τοπίο και τον τρόπο που έχουν χτιστεί τα σπίτια, που κυριολεκτικά κρέμονται στα βράχια, αλλά και τους χρωματικούς τους συνδυασμούς.
Ολύμπος: Αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου
Τα χρωματιστά κτήρια και σπίτια είναι κοινό στοιχείο σε όλα τα Δωδεκάνησα, λόγω ιταλικής κατοχής. Αντίθετα από τις Κυκλάδες που κυριαρχεί το άσπρο-μπλε, οι Ιταλοί απαγόρευαν στους κατοίκους, μέχρι το 1947, να έχουν τον ίδιο συνδυασμό στα σπίτια τους, επειδή παρέπεμπε προφανώς στην ελληνική σημαία.
Στην Όλυμπο νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή, με τις γυναίκες να φορούν ακόμα τις παραδοσιακές φορεσιές και τα στενά σοκάκια που παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου. Το κλίμα δεν έχει σχέση όχι μόνο με της υπόλοιπης χώρας, αλλά ούτε και της υπόλοιπης Καρπάθου, καθώς ακόμα και εν μέσω καύσωνα η θερμοκρασία το καταμεσήμερο δεν ξεπέρασε τους 30 βαθμούς…
Φτάνοντας στη δυτική πλευρά της Ολύμπου, τα λόγια στερεύουν από την άγρια ομορφιά του τοπίου και απλώς παρατηρείς τον ήλιο να εξαφανίζεται στο βάθος, δίνοντας τη θέση του σε μοναδικούς χρωματικούς συνδυασμούς.
Ενώ δεν είχαμε προγραμματίσει διανυκτέρευση στην Όλυμπο, μας «κράτησε» με τα θέλγητρά της και σύντομα ανακαλύψαμε πόσο φιλόξενοι είναι οι, λιγοστοί δυστυχώς, κάτοικοί της που θα σε ενημερώσουν τόσο για την ιστορία της, όσο και για την ιστορία της Καρπάθου. Περιττό βέβαια να αναφέρουμε πόσο… δροσερή είναι το βράδι η Όλυμπος.
Επιστροφή στη βάση στα Πηγάδια, κάνοντας όμως μία μικρή παράκαμψη, ώστε να επισκεφτούμε τους (ή τον ) Μενετές, το μεγαλύτερο χωριό της Καρπάθου, μετά την πρωτεύουσα, που είναι και αυτό χτισμένο πάνω σε απόκρημνα βράχια με θέα προς τα Πηγάδια και το Καρπάθιο πέλαγος.
Μενετές: Η επανάσταση ξεκίνησε από εδώ
Εκεί είχαμε και την ευκαιρία να μπούμε και σε ένα τυπικό, καρπαθιώτικο δωμάτιο-σπίτι, όπου τα κρεβάτια, το καθιστικό και η τραπεζαρία είναι σε έναν χώρο, σε διαφορετικά επίπεδα.
Ακριβώς μετά τους Μενετές βρίσκεται και το μνημείο της 5ης Οκτωβρίου 1944, ημερομηνία ξεσηκωμού των Καρπαθιωτών εναντίον των Ιταλών, με τον τελικό αφοπλισμό του νησιού.
Δυστυχώς οι μέρες των διακοπών τελείωσαν και έπρεπε να αφήσουμε το νησί της Καρπάθου, που μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με τις «κρυφές» ομορφιές της και σίγουρα θα το επισκεφτούμε ξανά, αφιερώνοντας ωστόσο περισσότερες μέρες στην Όλυμπο.
Περισσότερες φωτογραφίες
