Ο οδοντίατρος Γιώργος Κανελλόπουλος μας περιγράφει την εμπειρία του από το Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις Regularity 2024, όπου συμμετείχε με τον Νίκο Κριτσίκη.
Και κάπου κοντά στην Ιτέα, στην διαδρομή προς Ναύπακτο, κατηφορίζει ο δρόμος από Αγία Ευθυμία.
Είναι Κυριακή μεσημέρι, και πρόκειται για την τελευταία ειδική διαδρομή ακριβείας του φετινού Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις Regularity , διάρκειας τριών ημερών, που πέρασαν σαν αστραπή.
Μετά από 850 και πλέον χιλιόμετρα αγώνα και 22 ειδικές διαδρομές ακριβείας, μένει πια μόνο το Προσήλιο με τα τελευταία 10 χλμ.
Χαμηλή η ζητούμενη ΜΩΤ, σκόπιμα επιλεγμένη έτσι από τον αλυτάρχη για την ασφάλεια των πληρωμάτων.
Ένας στενός, κατηφορικός δρόμος με συνεχόμενες φουρκέτες, με φόντο τον Κορινθιακό κόλπο και απέναντι την Πελοπόννησο, τη Ζήρεια και το όρος Κυλλήνη. Τι μαγευτική εικόνα.
Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις Regularity: Ας πάμε όμως απ’ την αρχή…
Εκεί απέναντι, πάνω από το Κιάτο, άρχισε ουσιαστικά ο αγώνας, ανηφορίζοντας Παρασκευή, μετά την εκκίνηση από την Ακρόπολη (το πιο ωραίο μέρος της Αττικής) μεσημέρι προς τη Στυμφαλία. Όμορφες και σχετικά εύκολες οι τρεις πρώτες ειδικές διαδρομές ακριβείας μας έφεραν σούρουπο στην Καστανιά και στον Φενεό.
Αλλαγή σκηνικού αμέσως μετά, με τη Λυκούρια και τον Λάδωνα να ακολουθούν… νύχτα πια και οι προβολείς αναμμένοι.
Δίπλα μας, στα αριστερά, τα φώτα του δρόμου να καθρεφτίζονται στα νερά της τεχνητής λίμνης…
Ένας τεράστιος μαύρος καθρέπτης με διαδοχικές σειρές πορτοκαλί γραμμές…
Θαυμάζουμε το τοπίο με τον Νίκο Κριτσίκη που μοιραζόμαστε την μπλε Toyota Celica στη φετινή -regularity- πρόκληση του Ιστορικού Ράλι Ακρόπολις
Αναρωτιέσαι μέρες μετά, πώς γίνεται μέσα στην ένταση του αγώνα, με την προσοχή όλη στραμμένη στον δρόμο, στα μέτρα, στα χρονόμετρα, το μυαλό να μπορεί να αποθηκεύει τόση ομορφιά τόσο καθαρά…
Magic of Regularity Νο 1: Συλλογή από Μνήμες… Collecting Memories…
Στην Αρχαία Ολυμπία, φτάσαμε νύχτα και δεν μπορέσαμε να δούμε το Αρχαίο Στάδιο.
Οπότε, στη μνήμη κρατήσαμε… όλη η παρέα… τι άλλο; Την ταβέρνα κάτω από το ξενοδοχείο μας…
Δεν πήγαμε τυχαία. Είχε προηγηθεί τηλεφωνική επικοινωνία μια εβδομάδα νωρίτερα στο στυλ «
Ηλία, φτάνουμε βράδυ, πού θα φάμε καλό ελληνικό φαγητό; Έχουμε μαζί μας φίλους από το εξωτερικό, έρχονται για τον αγώνα».
Η απάντηση από τον Ηλία (δεν έχει σημασία το επώνυμο, το φαγητό έχει σημασία….) «Εδώ κάτω από το ξενοδοχείο, ταβέρνα δική μας, θα με θυμηθείς…» ήταν τα λόγια του Ηλία και η αλήθεια είναι ότι τον «θυμηθήκαμε» after dinner..
Κι έτσι μαζευτήκαμε γύρω από ένα τραπέζι, η παρέα των Youngtimers, με τους αγαπητούς Vulpe Mihai και Catana Razvan με το Dacia Nova GT 1.6 από τη Ρουμανία, τον Ανδρέα Πιταράκη με τον Ιάκωβο Μελανίτη funs των Ford.
Μαζί μας ο Γιώργος Βαξεβανάκης και ο Αργύρης Μιχαλόπουλος, των οποίων η Toyota Celica Sti είναι, κατά την ΟΜΑΕ, 33 ετών του 1991, J3 Κατηγορία, αλλά «συμμετέχει» εκτός (;) τελικής γενικής κατάταξης δίπλα στα Youngtimers…
Άντε τρέχα και γύρευε να βγάλεις άκρη.
Το δείπνο όντως ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, κατά δήλωση όλων ανεξαιρέτως. Και αυτό όταν το λέει και ο Ιάκωβος Μελανίτης, πρωταθλητής στα ψητά όσο και στους αγώνες… ε, κάτι μετράει παραπάνω σωστά;
Σάββατο πρωί, οι τρεις τελευταίες ειδικές διαδρομές ακριβείας πριν αποχαιρετήσουμε την Πελοπόννησο. Ο Λαλάς, η Νεμούτα και ο Ερύμανθος, μέσα από υπέροχα δάση βελανιδιάς και πλατάνων έφυγαν απροβλημάτιστα.
Πάνω από τη γέφυρα του Ρίου και πέρασμα απέναντι στη Στερεά Ελλάδα, μας περιμένει ο Εύηνος και ο Θέρμος, μετά από 130 χλμ. απλής διαδρομής, αλλά «στριφτερής», μέσα από τα βουνά, με σβέλτους χρόνους για να προλάβεις τα επόμενα self-start στο λεπτό σου. Το μυαλό όμως αποτυπώνει τα τοπία, τα οποία γνωρίζεις μέσα από αυτό που αγαπάμε και υπηρετούμε, όπως και να μεταφράζεται αυτό.
Και εκεί που έχεις ήδη μαζέψει κούραση, έρχονται Αβαρίκος και Ρίγανη, η μία μετά την άλλη, δύσκολες ειδικές διαδρομές ακριβείας και οι δύο.
Η πρώτη, 10 χλμ. με πολλές τουλίπες, αλλαγές ΜΩΤ και «πονηρό» τελείωμα για τους γνώστες των regularity…
Και η Ρίγανη, η Ρίγανη στενή, 17 χλμ. ανηφόρα, κατηφόρα, αλλεπάλληλες φουρκέτες, πολύ χαμηλή ΜΩΤ, κι όμως σφιχτή, πολύ δύσκολη !
Αλλά γιατί μας άγχωσε τόσο πολύ αυτή η ειδική διαδρομή ακριβείας; Γιατί;
Να το γιατί;
Πόσες τουλίπες είπατε είχε από την αρχή μέχρι το τέλος;
Πόσες;
17 χλμ. ειδική διαδρομή ακριβείας, με μόνο μία, αρχή και τέλος μόνο. Καμία ενδιάμεση.
Ναι… ΚΑΜΙΑ! Να μην μπορείς να διορθώσεις μέτρα πουθενά…
Κι όμως…
3.6 δευτ. έγραψαν εκεί μέσα οι νικητές Θεοδώσιου – Πιπέρος με την Lancia Beta Coupe του 1974.
4.4 δευτ.οι Κατσαούνης -Μανσώλας, 4οι γενικής κατάταξης φέτος με VW Golf του 1979, νικητές του 2014 με την κόκκινη Porsche 911 του 1965.
2.4 δευτ. οι Νικολαΐδης – Καιόγλου, 4.2 δευτ. οι Νίνιος – Βουδούρης…
Magic Of Regularity No 2: Πάντα μαθαίνεις… Always Lessons to Learn…
Κάπως έτσι φτάσαμε στη Ναύπακτο απόγευμα πια για ξεκούραση μίας ώρας.
Ακολουθούν οι απογευματινές Άνω Χώρα, Μηλιά και, νύχτα πια, η τελευταία ειδική του Σαββάτου, η Αγία Ευθυμία.
Κάτω στην Ιτέα, επτά και μισή το βράδυ, δίνουμε το καρνέ στον πάντα χαμογελαστό Αλυτάρχη, Γιάννη Καραμπέλα.
Έχουν περάσει 10 ώρες και το κοντέρ έχει γράψει 367 χλμ. από την Αρχαία Ολυμπία… και κάπου εκεί αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί το «Acropolis» έχει το όνομα που έχει… γιατί έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να το γευτούν, να μετρηθούν σ’ αυτό, άνθρωποι και μηχανές, να το ζήσουν, ως WRC, ως Ιστορικό, ως Regularity. Aυτή η πρόκληση του ονόματος.
Και αν όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται από μία πρώτη συμμετοχή στην κατηγορία Regularity μορφή του …Τότε…, σήμερα το ΔΕΟΣ είναι η πλέον κατάλληλη λέξη για το άλλο Ακρόπολις, το Χωμάτινο… το Κλασικό… της Sporting… της Legends…
Εκεί όπου Άνθρωποι και Μηχανές μετριούνται με τον χρόνο αντίπαλο, στο χώμα… στην ταχύτητα… στο δέκατο διαφοράς… και πρέπει ταυτόχρονα να επιβιώσουν, να αντέξουν… να τερματίσουν…
ΔΕΟΣ και ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
Κυριακή πρωί, και ξεκινάμε το ανηφόρισμα για τις ειδικές διαδρομές ακριβείας Πεντεόρια, Αμυγδαλιά και Κόκκινο…
Υπέροχες διαδρομές μέσα από δάση πυκνά, με Δρυς, Οξιές, Πλατάνια, Καστανιές, Πουρνάρια, Έλατα…
Μια παλέτα χρωμάτων τα φθινοπωρινά φύλλα. Εδώ το κίτρινο, δίπλα το καφέ, πιο πέρα το κόκκινο της σκουριάς, μετά το βαθύ μωβ, όλα σε φόντο σκούρο πράσινο του έλατου, δημιουργώντας ένα παζλ φοβερό που γεμίζει η ψυχή σου. Ελλάδα μαγευτική, Ελλάδα μόνο μια στον κόσμο και ας «ταλαιπωρεί» τα παιδιά της.
Αλήθεια, μία από τις ομορφότερες διαδρομές στην Ελλάδα, ο κύκλος γύρω από τη Λίμνη του Μόρνου… ειδικά τώρα το φθινόπωρο…
Νομίζεις πως βρέθηκες ξαφνικά στην Αυστρία… στην Ελβετία… στις Άλπεις…
Magic Of Regularity No 3: Πάντα ανακαλύπτεις Νέα Μέρη… Always new Places to Discover…
Δίπλα μας, δεξιά κάτω, βλέπαμε το λιγοστό δυστυχώς νερό της λίμνης. Η στάθμη έχει κατέβει θεαματικά και μακάρι να έχουμε χιόνια φέτος τον χειμώνα γιατί αν δεν βρέξει…
Μέχρι τότε, χρειάζεται σεβασμός και μέτρο από όλους μας στη χρήση του νερού…
Ψηλά μπροστά μας, με φόντο τις πλαγιές της Γκιώνας, συνεχίζουμε στην ανηφόρα που θα μας φέρει στο καταφύγιο της Οίτης…
Εκεί, μέσα στα έλατα, κόσμος, οικογένειες, παιδιά, παρέες, φωνές, γύρω-γύρω παντού να απολαμβάνουν τη φύση και ταυτόχρονα να θαυμάζουν τις σιλουέτες άλλων εποχών, ή αν προτιμάτε τις κούκλες των δρόμων μια άλλης εποχής.
Όπως το MG TD του 1950 των Βουγιούρη – Κανελλόπουλου, ή την Alfa Romeo Giulietta Spider του 1960 των Βλάχου – Λυκογιάννη, αλλά και τη λευκή Aμαζόνα το Volvo 122 S του 1964 Φαρμάκη- Αθανασόπουλου.
Magic Of Regularity No 4: Όσο πιο Παλαιό… τόσο πιο Καλό… The Older… the Better…
Μια στάση για ξεκούραση, και μετά η ειδική διαδρομή ακριβείας Καλοσκοπή, ένα υπέροχο κατηφορικό κομμάτι, μια οδηγική απόλαυση 16 χλμ. που ευχόσουν να μην τελειώσει ποτέ… Paradise…
Δύο ειδικές διαδρομές ακριβείας ακόμα η Βίνιανη, και μετά η τελευταία. Η 22η, το Προσήλιο, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η ιστορία μας… με τον στενό κατηφορικό δρόμο, αυτά τα 10 χλμ. με τις συνεχόμενες φουρκέτες πάνω από τον Κορινθιακό, τα τελευταία δέκα χιλιόμετρα του φετινού Ιστορικού Ράλι Ακρόπολις Regularity…
Παράξενη, περίεργη αυτή η αίσθηση των ανάμεικτων συναισθημάτων εκεί στο τέλος της εκδήλωσης…
Η χαρά που τερματίζεις, που ολοκλήρωσες τις δοκιμασίες, η προσμονή της καρό σημαίας, το αντάμωμα με τους συναθλητές, η κουβέντα μαζί τους, τα αποτελέσματα, το χειροκρότημα και το μπράβο στους νικητές, αλλά και στους μη νικητές για την προσπάθεια…
Και ταυτόχρονα μια μικρή λύπη που τελείωσε κιόλας… τρεις μέρες και 865 χλμ. μετά. Είσαι γεμάτος κούραση κι όμως ήθελες κι άλλο… κι άλλες εικόνες… κι άλλες ειδικές… κι άλλη πλοήγηση… κι άλλες μετρήσεις…
Magic Of Regularity No 5: Πάντα ζητάς Περισσότερο… Always Asking for More…
Εκεί, στο κατέβασμα στο Προσήλιο, θα ξυπνήσουν άλλες μνήμες. Μνήμες που γυρίζουν 38 χρόνια πίσω.
Βλέπω τον καλό μου φίλο στο δεξί κάθισμα, τον συνοδηγό μου και σ’ αυτόν τον αγώνα, τον «Ακροπολικό» Νικόλα Κριτσίκη να γυρίζει στο χθες. Στις Καρούτες, στους Βωξίτες, στην Παύλιανη, στην Άνω Χώρα, στην Καλοσκοπή… με την άσπρη Toyota Corolla AE 86 να τερματίζει το 33ο Acropolis του 1986, το καλό, το σκληρό, το χωμάτινο, μέσα από μια κιτρινισμένη φωτογραφία γεμάτη αναμνήσεις, πάθος, ενέργεια, τόλμη, υπομονή και επιμονή.
Τον βλέπω φορτισμένο, συγκινημένο, σκεπτικό, ταυτόχρονα κουρασμένο και χαρούμενο και χαμογελαστό, καθώς μοιράζεται μαζί μου τις μνήμες του, την Ιστορία του.
Οι ωραίες αναμνήσεις βγαίνουν ψιθυριστά από το στόμα του, χαμογελάω και αλλάζω ταχύτητα.
Σε ευχαριστώ από καρδιάς, φίλε Νικόλα, για όλα όσα μου έχεις χαρίσει…
Για την καθοδήγησή σου, για την εμπιστοσύνη σου, για την υπομονή σου.
Για όλα όσα μου δίδαξες.
Μα πάνω απ’ όλα, για τις χαρές που μοιραζόμαστε με αφορμή την κοινή μας αγάπη, το αυτοκίνητο…
Magic Of Regularity No 6: Πάντα… το Διασκεδάζεις… Fun Never Ends…
Δύο ώρες μετά, στην παραλία της Ιτέας, έχουν ανάψει οι προβολείς στη ράμπα του τερματισμού… μία-μία οι συμμετοχές παίρνουν την καρό σημαία… έρχονται τα κύπελλα… οι σαμπάνιες… το χειροκρότημα για τους νικητές στο βάθρο…
Έρχεται το μεγάλο ευχαριστώ από όλα τα πληρώματα προς τη διοργάνωση, προς όλους αυτούς τους αφανείς ήρωες που έστησαν, οργάνωσαν και υλοποίησαν ό,τι ζήσαμε τρεις μέρες, σε πόλεις και χωριά, και βουνά και λίμνες, με μόνο ζητούμενο την ασφάλειά μας, το να περάσουμε εμείς καλά και το χαμόγελό μας να αποτελεί μια διαρκή έκφραση του προσώπου μας.
Είναι η ώρα ενός μεγάλου Μπράβο και Ευχαριστώ στον Αλυτάρχη, Γιάννη Καραμπέλα, που μας ταξίδεψε σε σπάνιες διαδρομές. Στο Χθες και το Σήμερα μιας Υπέροχης, Πανέμορφης Ελλάδας, μέσα από ένα άψογο και ακριβέστατο Roadbook…
Που ήταν τρεις μέρες, πρωί και βράδυ, πάντα εκεί με το χαμόγελο στο πρόσωπο, έτοιμος να βοηθήσει, να καθοδηγήσει, να ακούσει, να συμβουλέψει…
Η αγάπη κάποιων ανθρώπων για αυτό που κάνουν σφραγίζει μοναδικά το αποτέλεσμα της δουλειάς τους…
Έλκει σαν μαγνήτης νέους ανθρώπους που αγαπούν το αυτοκίνητο, έρχονται, δοκιμάζουν, διασκεδάζουν, φεύγουν χαμογελαστοί για να επιστρέψουν ξανά και ξανά σε δοκιμασίες ακρίβειας γεμάτες με αυτοκίνητα 30+ ετών, φτιαγμένα πριν καν γεννηθούν οι ίδιοι… Αυτοκίνητα 70+ ετών, φτιαγμένα πριν γεννηθούν… οι γονείς τους…
Επιστροφή στο Regularity… ξανά και ξανά…
Magic Of Regularity No 7: Πάντα ζητάς Περισσότερο… Always Asking for More
Όπως ακριβώς στο Νο 5 της ιστορίας μας. Της αληθινής ιστορίας μας μέσα από το Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις Regularity 2024.…
Το Magic Of Regularity No 7
Μάλλον θα μας περιμένει να το ανακαλύψουμε σε επόμενο αγώνα…
The Doc,
Γιώργος Κανελλόπουλος