Το μεγαλύτερο ίσως ελάττωμα των Ελλήνων είναι ότι δεν έχουμε μάθει να υπακούμε σε νόμους. Παρατηρώντας τον τρόπο οδήγησης μας δεν προξενεί καμία εντύπωση πως αντιδρούμε μπροστά στην πανδημία του κορωνοϊού (Covid-19).
Όταν τόσα χρόνια δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο επικίνδυνο είναι μη φοράμε ζώνη ασφαλείας και κράνος, είμαι δυνατόν ξαφνικά να βάζουμε πάντα μάσκα προσώπου όταν κυκλοφορούμε έξω;
Όταν κάθε μήνα ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα στη χώρα μας είναι διψήφιος, θα μας ταρακουνήσουν οι εικόνες με τα αμέτρητα φέρετρα για τους νεκρούς του κορωνοϊού στην Ιταλία;
Όταν ανοίγουμε το παράθυρο του αυτοκινήτου και πετάμε στο δρόμο το τσιγάρο μας, δε θα κάνουμε το ίδιο και με τα πλαστικά γάντια μιας χρήσης; Όταν δεν τηρούμε επαρκείς αποστάσεις ασφαλείας στην οδήγηση (συχνότατο φαινόμενο οι οπίσθιες συγκρούσεις), θα το κάνουμε με συναδέλφους και φίλους μας;
Όταν χρησιμοποιούμε διαρκώς παράνομα τη Λ.Ε.Α (λωρίδα έκτακτης ανάγκης), θα ανοίξει έγκαιρα ο δρόμος σε ένα ασθενοφόρο που μεταφέρει εσπευσμένα κάποιον που έχει νοσήσει σοβαρά από το φονικό ιό;
Όταν δε συμμορφωνόμαστε με τα τσουχτερά πρόστιμα 700 ευρώ του Κ.Ο.Κ (κώδικας οδικής κυκλοφορίας), θα το κάνουμε με το πρόστιμο 150 ευρώ που επιβάλλεται σε όσους παραβιάζουν τους περιορισμούς των άσκοπων μετακινήσεων;
Όταν τα κρούσματα αυξάνονται ραγδαία και σχηματίζουμε ουρές στα διόδια για να πάμε εκδρομή το Σαββατοκύριακο, θα αποφύγουμε το συνωστισμό στο σουπερμάρκετ και στις λαϊκές αγορές;
Όταν σπεύδουμε να γεμίσουμε το ρεζερβουάρ για να έχουμε αυτάρκεια μετακινήσεων (!), δε θα αδειάσουμε με την ίδια μανία από τα ράφια τα τρόφιμα και τα αντισηπτικά; Όταν η προσωπική «ανάγκη» για βόλτα με το αυτοκίνητο στην παραλία ή στο βουνό είναι σπουδαιότερη από το σύνθημα «μένουμε σπίτι» για το συλλογικό καλό, μπορεί να αποτραπεί η διασπορά του ιού;
Ίσως για πρώτη φορά τα αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού αντέδρασαν έγκαιρα μπροστά σε ένα μεγάλο κίνδυνο. Τώρα είναι η σειρά μας να φερθούμε ως υπεύθυνοι πολίτες, να αφήσουμε στην άκρη τον έντονα κοινωνικό μας τρόπο ζωής, να τηρήσουμε στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και να αποδεχτούμε τον προσωρινό κατ’ οίκον εγκλεισμό. Άραγε μπορούμε;