Τα συστήματα (ημι)αυτόνομης είναι κάτι που το συναντάμε ολοένα και συχνότερα στον εξοπλισμό των σύγχρονων αυτοκινήτων, όμως τι είναι και πώς επηρεάζει την οδήγησή μας;
Η λίστα των συστημάτων αυτόνομης και ημιαυτόνομης οδήγησης μπορεί να είναι αρκετά μεγάλη. Η πρώτη και πιο απλή μορφή είναι το απλό cruise control, με το οποίο ορίζουμε την ταχύτητα που θέλουμε να κινούμαστε και το αυτοκίνητο αναλαμβάνει να τη διατηρήσει ανεξάρτητα από τις συνθήκες (στροφή, ανηφόρες κ.λπ.).
Στο άλλο άκρο έχουμε συστήματα τα οποία αναλαμβάνουν να οδηγήσουν το αυτοκίνητο σε μεγάλο ποσοστό των καθημερινών σεναρίων, με το γνωστότερο και πιο εξελιγμένο όλων να είναι το FSD (Full Self Driving) της Tesla.
Υβριδικά με υδρογόνο. Ο απόλυτος συνδυασμός;
Όλα αυτά τα συστήματα μπορούν να κάνουν λιγότερες ή περισσότερες ενέργειες, ανάλογα πόσο εξελιγμένα είναι, όμως ποιος είναι ο ρόλος του οδηγού τελικά;
Αρχικά πρέπει να αναφέρουμε ότι όλα τα συστήματα αυτόνομης και ημιαυτόνομης οδήγησης είναι εκεί για την υποβοήθηση του οδηγού. Αυτό αμέσως δίνει την απάντηση στο πρώτο και κυριότερο ερώτημα που προκύπτει, το οποίο είναι ποιος φέρει την ευθύνη σε περίπτωση ατυχήματος. Το σύστημα ή ο οδηγός;
Η απάντηση είναι πάντα το δεύτερο. Όσο και να αναλαμβάνουν κάποιες ενέργειες οι διάφορες τεχνολογίες, ο έλεγχος και η ευθύνη ανήκουν 100% στον οδηγό. Εκείνος ορίζει τι θα γίνει και πώς θα κινηθεί το αυτοκίνητο.
Ωστόσο, τα διάφορα συστήματα είναι εκεί ώστε να μειώσουν την πιθανότητα να προκληθεί ατύχημα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι ο στόχος επιτυγχάνεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Πατώντας εδώ μπορείτε να δείτε τη μείωση των θανάτων από τροχαία ατυχήματα την περίοδο 2010-2018. Η χώρα μας έχει τη μεγαλύτερη βελτίωση με τους θανάτους να είναι μειωμένοι κατά 44%, ενώ στη χειρότερη θέση βρίσκεται η Ισλανδία με αύξηση 125%. Φυσικά οι τεχνολογίες που εξετάζουμε δεν είναι ο αποκλειστικός παράγοντας για τα καλά αποτελέσματα, όμως παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Ένα από τα συστήματα που συμβάλλουν στην αύξηση της ασφάλειας είναι εκείνο που ελέγχει αν πας να βγεις από τη λωρίδα κυκλοφορίας, το οποίο συνήθως πάει μαζί με το “μεγάλο αδερφάκι” του, εκείνο που φροντίζει να σε επαναφέρει μέσα σε αυτή. Άλλο είναι το αυτόματο φρενάρισμα, το οποίο εντοπίζει κινδύνους και ακινητοποιεί το αυτοκίνητο, ακόμα και αν οδηγός δεν κάνει τίποτα. Οι πιο εξελιγμένες εκδόσεις εκτός από αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες μπορούν να εντοπίσουν πεζούς και ποδήλατα.
Το adaptive cruise control εντάσσεται στην παραπάνω λίστα. Εσύ μπορεί να του ορίσεις ότι θες να πας με κάποια ταχύτητα στο ταξίδι, όμως αν μπει ξαφνικά κάποιος στη λωρίδα σου και επιβραδύνει, το αυτοκίνητο θα κάνει το ίδιο άμεσα και με ελεγχόμενο τρόπο. Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο κάτω το adaptive cruise control μπορεί να ακινητοποιεί και να ξεκινά το αυτοκίνητο όταν βρίσκεσαι σε κυκλοφοριακή συμφόρηση, ενώ η ακόμα πιο εξελιγμένη εκδοχή του διαβάζει τις επερχόμενες στροφές, τους κόμβους, τα όρια ταχύτητας και το ανάγλυφο του δρόμου μέσα από τους χάρτες του GPS, οπότε ξεκινά να προσαρμόζει την ταχύτητα νωρίτερα, χωρίς να χρειαστεί η παρέμβαση του οδηγού.
Βέβαια, μπορεί να μη χρειάζεται η παρέμβασή του, όμως είναι απαραίτητη η συνεχής προσοχή του. Μπορεί η διαγράμμιση στην οποία βασίζεται το αυτοκίνητο ώστε να οδηγηθεί μόνο του να έχει σβηστεί σε κάποιο σημείο, μπορεί να γίνονται έργα, να πεταχτεί κάποιο ζώο και γενικά να προκύψει κάποια απρόσμενη κατάσταση στην οποία τα συστήματα δε θα ανταποκριθούν επαρκώς.
Όλα τα παραπάνω βοηθήματα φροντίζουν να είμαστε ασφαλείς και μας προετοιμάζουν για την εποχή που τα αυτοκίνητα θα κινούνται εντελώς αυτόνομα. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί, όμως, οπότε όποιος κάθεται πίσω από το τιμόνι είναι και αυτός που κρατάει τη μοίρα του αυτοκινήτου στα χέρια του. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Τουλάχιστον όχι ακόμα.