Ξυπνήσαμε πολύ ωραία και χαλαρά το Σάββατο και η γυναίκα μου, ετοίμασε το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου. Παιδιά, πλην σκύλου, εκτός οικίας για το Σ/Κ. Οπότε, πάρτι οι… μεγάλοι. Νομίζουν… Η σύντροφος, μετά από συζήτηση με την μανούλα της, είχε την φαεινή ιδέα να πεταχτούμε μέχρι την Νέα Αρτάκη, έξω από την Χαλκίδα, διότι εκεί υπάρχει ένα εργαστήριο κατασκευής χειροποίητων στρωμάτων.
Κανένα πρόβλημα για τα χειροποίητα στρώματα. «Να πάμε και θα πιούμε κι ένα τσιπουράκι δίπλα στο κύμα». Το τυράκι. Άρνηση μέσα μου μεγάλη. Όχι για το ταξίδι, όσο για το παράλογο του πράγματος. Να φύγω, μία μέρα που δεν έχω να κάνω τίποτα, για να πάω να δω στρώματα 80 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, αν μη τι άλλο το λες υπερβολή, για να μην πω τίποτα άλλο.
Όσο κι αν αγαπάω τη θάλασσα, το τσιπουράκι, το φρέσκο ψάρι και την… πεθερά μου. «Πιο κοντά δεν έχει»; «Όχι, γιατί όλη η Σκόπελος αγοράζει από την Νέα Αρτάκη στρώματα». Έβαλα τη φόρμα μου, ένα φούτερ, φόρεσα τα γυαλιά ηλίου, της άνοιξα την πόρτα, κάθισε στη θέση του συνοδηγού και αποχωρήσαμε ευσχήμως με την λογική σε πλήρη παρεξήγηση με το παράλογο: Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν στρώματα πιο κοντά στην Αθήνα και χρειάζεται ολόκληρο… ταξίδι;!
Η αφορμή γι’ αυτό το άρθρο δεν είναι τα στρώματα. Ούτε η απόδραση από την Αθήνα, ενώ βαριόμουν. Είναι ότι για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι τελικά τα χούγια της Αθήνας υπάρχουν, λειτουργούν και αναπτύσσονται με μεγάλη επιτυχία μόλις στη διπλανή πόλη από αυτή. Χαλκίδα – Νέα Αρτάκη, απόσταση 5 χιλιομέτρων, από την κίνηση κάναμε 1 ώρα και κάτι να φτάσουμε στον στρωματοποιό, ο οποίος, εννοείται, είχε κλείσει.
Η κίνηση ξέφυγε από την Αθήνα και κυνηγάει τον Αθηναίο στην επαρχία, στο χωριό του, στο εξοχικό του, στον καφέ του, στην ξεκούραση του. Κατά τα άλλα, εγκαταστάθηκαν λέει, δύο γερανοί της τροχαίας στην Αθηνών – Λαμίας για να αποτρέπεται το μποτιλιάρισμα προς Πειραιά…