H Alfa Romeo to 1963 παρουσίασε την Giulia Sprint GT στην έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης, προκαλώντας ρίγη ενθουσιασμού.
To 1963 ήταν σημαντική χρονιά όχι μόνο για την αυτοκίνηση, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα, με τη δολοφονία του Τζον Κένεντι στις 22 Νοεμβρίου. Στον τομέα της αυτοκίνησης δύο ήταν τα γεγονότα που ξεχώρισαν, η ίδρυση της Lamborghini και η αποκάλυψη από την AlfaRomeo της θρυλική Giulia Sprint.
Κλείνοντας 60 χρόνια από τις δύο επετείους, η σκέψη ήταν πως θα γινόταν να βρεθεί ένα ιστορικό μοντέλο για να οδηγήσουμε. Φυσικά ούτε λόγος για κάποια Miura, που είναι εξαιρετικά σπάνια, αλλά μία Giulia Sprint GT θα ήταν πιο πιθανό να βρεθεί.
Alfa Romeo Giulia Sprint GT: Η τυχαία συνάντηση
Ο αχανής υπόγειος χώρος στάθμευσης των γραφείων χωρίζεται σε τρία τμήματα και καθώς παρκάρουμε συνήθως στο τρίτο, το δεύτερο δεν το επισκεπτόμαστε ποτέ. Εκείνη τη μέρα, επειδή ένας συνάδελφος είχε ένα προβληματάκι με το δικό του αυτοκίνητο στο δεύτερο τμήμα, το επισκεφθήκαμε. Και τότε την είδα… Να «κοιμάται» ντυμένη στα κόκκινα, δίπλα σε απρόσωπα, άψυχα, καινούρια SUV και Crossovers και να «σκουριάζει» από το κακό της.
Η έκπληξη ήταν προφανώς τεράστια. Κοντοσταθήκαμε, τη θαυμάσαμε και της είπαμε: «Μην ανησυχείς, θα βγεις από εδώ, έστω και για λίγο»
Η αναζήτηση του τυχερού ιδιοκτήτη ήταν άμεση και ευτυχώς βρέθηκε σε λίγα λεπτά και δεν ήταν απλά καλός συνάδελφος και αλλά και φίλος, απλώς δεν είχε τύχει να έρθει η συζήτηση σε ιστορικά αυτοκίνητα.
Το ραντεβού κανονίστηκε άμεσα, οι φωτογραφικές μηχανές ετοιμάστηκαν, βρεθήκαμε στο υπόγειο γκαράζ και ξεκίνησε η διαδικασία… αφύπνισης. Αρχικά να ανοίξει το καπό, όχι με τον κλασικό τρόπο, αλλά ανάποδα με αντίθετη φορά με τούς δείκτες του ρολογιού, από την πλευρά του οδηγού. Στη συνέχει να μπει ο πόλος της μπαταρίας. Ναι, μπορεί τα αυτοκίνητα εκείνης της εποχής να μην είχαν δεκάδες εγκεφάλους σε αναμονή που βρίσκονται συνέχεια υπό τάση, αλλά για την καλή υγεία της μπαταρίας και να είναι πάντα ετοιμοπόλεμη, καλό είναι ο πόλος ν’ αφαιρείται.
Ιεροτελεστία η εκκίνηση του μοτέρ της Alfa
Αφού συνδέθηκε η μπαταρία, επόμενο στάδιο να τεθεί σε λειτουργία ο κινητήρας. Γυρίσαμε αρκετά χρόνια πίσω όταν ξεκινούσαμε να οδηγούμε, ένα ιαπωνικό του 1968, τότε που ήθελε γκάζι για να τεθεί σε λειτουργία ο κινητήρας και σε έκτακτες περιπτώσεις το… «τσοκ». Γυρνάμε τον διακόπτη της μίζας (αριστερά από το τιμόνι εννοείται) και περιμένουμε. Η αντλία τροφοδοτεί με βενζίνη τα δύο διπλά 40άρια Weber σε οριζόντια διάταξη κι η μεγάλη στιγμή έφτασε. «Θα πάρει μπροστά ή θ’ αρχίσει τα τερτίπια της ως γνήσια Ιταλίδα;»
Η πρώτη απόπειρα δεν ήταν επιτυχής, μάλλον το έπαιζε δύσκολη. Η δεύτερη, πιο αποφασιστική, με «πάτα άσε» στο γκάζι και το γκαράζ σείστηκε από τον ήχο του κινητήρα. Μπάσος, γεμάτος κι εκτός από τον ήχο έκανε την εμφάνισή της κι μυρωδιά της βενζίνης. Καθόλου ενοχλητική ωστόσο, όταν πρόκειται να βγάλεις στο φως αυτή την κούκλα.
Το να ξεπαρκάρεις αυτοκίνητο με τιμόνι χωρίς υποβοήθηση, όταν έχεις συνηθίσει να είναι όλα εύκολα, σίγουρα δεν είναι απλή υπόθεση. Το τιμόνι είναι βαρύ, ο συμπλέκτης επίσης, αλλά λόγω μεγέθους και κλίσης του πίσω μέρους η ορατότητα άπλετη και ναι, επιτέλους βγήκε στο φως.
Επιτέλους άσφαλτος
Πριν ξεκινήσει η βόλτα, την θαυμάζουμε στο φως του Ήλιου. Η κατάστασή της είναι εξαιρετική, τόσο εξωτερικά όσο και στο εσωτερικό και σίγουρα κρύβει την ηλικία της και χωρίς λίφτινγκ. Αν δεν γνωρίζεις, δύσκολα θα σκεφτείς πως πρόκειται για μοντέλο 60 ετών (58 το συγκεκριμένο, αφού είναι παραγωγής 1965). Τον κινητήρα δεν τον σβήσαμε και γιατί χρειάζεται ζέσταμα για ν’ αποδώσει, αλλά και γιατί θες να ακούς συνέχεια το μπάσο γουργουρητό στο ρελαντί.
Ναι, μπορεί να έχει μόνο τέσσερις κυλίνδρους, αλλά με χωρητικότητα 1.570 κ.εκ., αποδίδει 105 ίππους, που μόνο λίγοι δεν είναι, καθώς το αμάξωμα ζυγίζει μόλις 950 κιλά. Η μεγάλη στιγμή όμως έφτασε και φεύγουμε με τον ιδιοκτήτη για το ξεμούδιασμα της Ιταλίδας.
Ο χρόνος προσαρμογής στο… παρελθόν είναι εύκολος, καθώς το πεντάρι (εν έτη 1963 μάλιστα) κιβώτιο είναι ακριβές, η απόκριση στο γκάζι από (πολύ) χαμηλά άμεση, ο κινητήρας γεμάτος με αποθέματα ροπής κι οι στροφές ανεβαίνουν απρόσκοπτα. Όσο συμβαίνει αυτό, ο ήχος γίνεται πιο άγριος και το μόνο που θες είναι άδειος δρόμος. Απ’ όπου κι αν περάσαμε τα βλέμματα θαυμασμού δεν έλειψαν, σαν να ήταν κάποιο σημερινό supercar.
Ήχος που συναρπάζει
Πέρα από τον ήχο, αυτό που εντυπωσιάζει είναι η ροπή από χαμηλά, σαν γνήσιος οκταβάλβιδος, αλλά με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής. Ακόμα και σε κλειστές, ανηφορικές φουρκέτες, δεν χρειάζεται να κατεβάσεις πρώτη σχέση, αρκεί η δευτέρα κι επιταχύνεις προοδευτικά.
Σίγουρα ο πειρασμός να τη «γυρίσεις» είναι μεγάλος, αλλά από σεβασμό δεν το κάνεις. Είναι όμως σίγουρο πως θα υπακούσει και θα σε ανταμείψει. Ένα ακόμα στοιχείο που δεν περιμένεις, είναι η… άνεση. Γεγονός είναι πως δεν αντιδρά ξερά, όπως θα περίμενες βάσει τεχνικών χαρακτηριστικών, με τον άκαμπτο πίσω άξονα, αλλά με διπλά ψαλίδια η μπροστινή ανάρτηση, δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς των Ιταλών μηχανικών στη ρύθμιση της ανάρτησης.
Αυτό που σίγουρα ξενίζει είναι τα φρένα, που απαιτούν δύναμη. Ναι, μπορεί να διαθέτει τέσσερα (!) δισκόφρενα (όταν άλλα μοντέλα της εποχής είχαν… ταμπούρα και στον μπροστινό άξονα), αλλά θέλει αποφασιστικό πάτημα το κεντρικό πεντάλ και χρόνο προσαρμογής.
Εσωτερικό που θα ζήλευαν πολλά σύγχρονα σπορ μοντέλα
Το εσωτερικό φωνάζει Alfa Romeo, αφού στο ταμπλό υπάρχουν δείκτες θερμοκρασίας και πίεσης λαδιού (!) και διακόπτες αεροπορικού τύπου. Το τριάκτινο ξύλινο τιμόνι, με την κόρνα στις ακτίνες και τον θυρεό στο κέντρο είναι υπεράνω κριτικής, όπως και η συνολική εικόνα με το συνδυασμό βινυλίου και ξύλου.
Alfa Romeo Giulia Sprint GT: Σχεδιασμένη από τον Μπερτόνε
Για την εξωτερική εμφάνιση δεν υπάρχουν πολλά λόγια να γράψεις. Το σχέδιο του Μπερτόνε, με τις απλές και λιτές γραμμές παραμένει διαχρονικό, με το μπροστινό τμήμα και τον ευμεγέθη θυρεό της Alfa Romeo να κλέβει την παράσταση.
Δυστυχώς η ώρα της επιστροφής έφτασε και το ευτύχημα είναι πως τώρα η διαδρομή είναι κατηφορική, οπότε αφήνουμε απότομα το γκάζι για ν’ ακούσουμε τα «σκασίματα» της εξάτμισης. Ίσως η καλύτερη ηχητική υπόκρουση για να κλείσει η βόλτα.
Την παρκάραμε στην ίδια θέση, αλλά αυτή τη φορά με την υπόσχεση να ξαναβγεί στο δρόμο και ίσως για μεγαλύτερη διαδρομή, σε πιο έρημους δρόμους με στροφές, για να ξεδιπλώσει πλήρως το ταλέντο της.
Με την προσμονή της επόμενης φοράς
Πως να γυρίσεις μετά από αυτή την εμπειρία στην καθημερινότητα; Απλώς χαμογελάς με την εικόνα της. Άλλωστε τα έχει περιγράψει πολύ καλύτερα ο Ελύτης στο ποίημα «Τα ρω του έρωτα»
Εις το επανειδείν…
Υ.Γ: Ευχαριστούμε τον τυχερό ιδιοκτήτη για την ευγενική παραχώρηση της Ιταλίδας
Περισσότερες φωτογραφίες
