Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν τόση πρόοδος μας έκανε τόσο καλό! Όσο πραγματικά πιστεύαμε, όσο θα θέλαμε ή όσο έπρεπε. Κατηφόριζα προ ολίγου καιρού μια ιστορική οδό: Την οδό Πιπίνου, με κατεύθυνση την Πλατεία Αττικής. Ο Πιπίνος ήταν φοβερός και τρομερός μπουρλοτιέρης, είχε τους Τούρκους για… πρωϊνό, όπως το 1822, που μαζί με τον Κανάρη εγκλώβισαν τον τουρκικό στόλο στο Τσεσμέ και τον κατέκαψαν.
Στο δεξί μου χέρι έπεσα πάνω στο ιστορικό σινεμά ΑΛΜΑ. Ξεκίνησε ως θερινό σινεμά στα αστικοποιημένα Πατήσια πριν από καμιά 50αριά χρόνια και κατέληξε κλειστό, περιβεβλημένο από ένα άχαρο χτίσιμο. Η ουσία δεν είναι το μπετό. Είναι ο χώρος και η ιστορία που αποπνέει. Ποιος ξέρει ότι ο συγκεκριμένος κινηματογράφος είχε… ειδίκευση στην προβολή έργων θρίλερ; Μάλιστα, στην Αθήνα υπήρχε «σινεμάς» που ασχολείτο με την προβολή ταινιών αυτού του είδους (Κόμης Δράκουλας, Αντίχριστος, Καρπάθια, Το μωρό της Ρόζμαρι). Αυτός ο κινηματογράφος δεν υφίσταται, διότι το ίντερνετ, oι multiplex αίθουσες, η συνδρομητική τηλεόραση, η τηλεόραση αυτή καθαυτή καθήλωσαν τη διασκέδαση του Σαββάτου και της «λαϊκής απογευματινής» στον καναπέ γωνία. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Οι κινηματογράφοι πορνό του κέντρου της πρωτεύουσας αποτελούν παρελθόν. Και μαζί τους οι ατάκες των φαντάρων και των εφήβων του στυλ «γράμματα χασάπη»! Μία άλλη εποχή, που ευτυχώς προλάβαμε.
Τόσο αγνή, που όσες ξένες φίρμες και να έρθουν, το εκμέκ παγωτό της «Χαράς» στα Πατήσια θα είναι ασυναγώνιστο, όπως και η πίτσα του «Λούκουλου» στη γωνία της Κηφισίας με την Κατεχάκη προς την πλευρά της Νέας Φιλοθέης.
Αυτή η γλύκα της πόλης συνεχίζει να αναδύεται όσο υπάρχουν οι θερινοί κινηματογράφοι και κάποια στέκια που αρνούνται πεισματικά την «πρόοδο»…