Μία βόλτα στην Αθήνα είναι πάντα διδακτική. Και όταν σε έχει αφήσει το μηχανάκι και είσαι αναγκασμένος να πηγαινοέρχεσαι στη δουλειά σου με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενίοτε η βόλτα αυτή καθίσταται και νοσταλγική.
Ουδέν κακόν, αμιγές καλού, λοιπόν, αλλά το να βολτάρεις στην πόλη όπου γεννήθηκες και να ανακαλείς στη μνήμη σου στέκια, πρόσωπα, συναντήσεις, φίλους που χάθηκαν, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.
Κι όμως, ο Λώρας δεν είναι πια μαζί μας. Το περίφημο στέκι που είχε δημιουργήσει ο κύριος Νίκος τη δεκαετία του ’70 και με τη συνταξιοδότησή του το μαγαζί πέρασε στον ανιψιό του και στη συνέχεια σε κάποιον άλλο έχει «αναστείλει»(;) τη λειτουργία του.
Ήταν το μέρος της συνάντησής μας με τους συμφοιτητές μου τον πρώτο χειμώνα των ακαδημαϊκών ετών 1992-’93. Ο Λώρας στα καλύτερά του. Αλλά κι εμείς μαζί του. Μια μπίρα, αν δεν κάνω λάθος, στοίχιζε ένα κατοστάρικο και το ποτό (ουίσκι ή βότκα) τρία (κατοστάρικα). Ο ίδιος πάντα ομιλητικός και συναγελαζόμενος με τους πελάτες του, οι οποίοι, οι θαμώνες, κύριοι κάποιας ηλικίας, αποτελούσαν μέρος του ανθρώπινου μωσαϊκού που πλαισίωνε την μπάρα, το πεζοδρόμιο, τα σκαλάκια της διπλανής πολυκατοικίας και της ευρύτερης πλατείας Μαβίλη.
Φρικιά με συνταξιούχους, κουστουμάτοι μετά το γραφείο με την γκόμενα γραμματέα, φοιτητές με καθωσπρέπει κυρίους, εντυπωσιακές κυρίες, όλοι με ένα ποτήρι ή ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι επικοινωνούσαν με μια χημεία μοναδική, τέτοια που σου θύμιζε εξώφυλλα από βιβλία του Τσαρλς Μπουκόφσκι με τον ίδιο στην κεντρική πόζα.
Αυτή η μποέμ Αθήνα, που αναδύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε να το χάσει με τα Δεκεμβριανά, άκμασε στη δεκαετία του ’50 με τα πολλά λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ (όπως και η χώρα), κλυδωνίστηκε από τη χούντα, μπάφιασε από το καυσαέριο και το κιτς τη δεκαετία του ’80, έγινε ακόμα πιο άσχημη στις επόμενες δεκαετίες που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα, δεν ξεχνιέται με τίποτα.
Και είμαστε πολύ τυχεροί οι άνθρωποι της γενιάς μου που έχουμε να θυμόμαστε τον Λώρα, να επισκεπτόμαστε έστω και κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς «για ένα στα γρήγορα» το Galaxy στη Σταδίου και ένα «πού και πού» στο Au Revoir στην Πατησίων, όταν το «παιδί γυρίζει με ασφάλεια στη μάνα του» από τον χωρισμένο πατέρα…