Ο Max Mosley έφυγε για το τελευταίο ταξίδι σε ηλικία 81 ετών, μετά από πολυετή μάχη που έδινε με τον καρκίνο.
Αγώνες
Ο Mosley είχε ξεκινήσει με μία σύντομη αγωνιστική καριέρα η οποία περιέλαβε 40 αγώνες σε δύο χρόνια, το 1966 και το 1967. Από αυτούς κέρδισε τους 12 και έκανε ρεκόρ γύρου για την κατηγορία τους σε αρκετούς.
Το 1968 σχημάτισε την ομάδα London Racing Team σε συνεργασία με τον Chris Lambert, με σκοπό να αγωνιστεί στην ευρωπαϊκή Formula 2. Την προετοιμασία των αυτοκινήτων είχε αναλάβει ο Frank Williams, ο οποίος αργότερα θα γινόταν ο ιδιοκτήτης ομάδας στη Formula 1 που γνωρίζουμε.
Γιατί δεν κατάφερε να βγάλει το μπουλόνι του Bottas η Mercedes;
Η πρώτη συμμετοχή του ήταν το 1968 στο Hockenheim στον αγώνα Deutschland Trophäe. Πρόκειται για τον ίδιο αγώνα στον οποίο σκοτώθηκε ο Jim Clark. Ενδεικτικό του πόσο συχνοί ήταν οι θάνατοι εκείνη την εποχή είναι ότι μέσα σε δύο χρόνια είχαν πεθάνει σε ατύχημα και οι δύο team mates που είχε ο Mosley το 168, οι Piers Courage και Chris Lambert. Το καλύτερο αποτέλεσμα του Mosley εκείνη τη χρονιά ήταν μια όγδοη θέση σε έναν μη πρωταθληματικό αγώνα στη Monza.
Το 1969 συνέχισε να αγωνίζεται όμως μετά από δύο ατυχήματα λόγω βλαβών στη Lotus που οδηγούσε, αποφάσισε ότι είχε φτάσει η στιγμή να σταματήσει.
March
Προτού σταματήσει την αγωνιστική του καριέρα είχε ήδη αρχίσει να σχεδιάζει το επόμενο βήμα, τη δημιουργία της ομάδας March, μαζί με τους Robin Herd, Alan Rees και Graham Coaker. Η ονομασία της ομάδας αποτελεί ακρωνύμιο από τα επίθετα των ιδρυτών της, με το M φυσικά να ανήκει στον Max Mosley.
Αν και υπήρχαν πάρα πολλές δυσκολίες στο ξεκίνημα του εγχειρήματος, τελικά η ομάδα έκανε το ντεμπούτο της στο αφρικανικό Γκραν Πρι του 1970 με το οδηγικό δίδυμο να είναι οι Chris Amon και Jo Siffert. Η πρώτη χρονιά της ομάδα ήταν και η πιο επιτυχημένη, καθώς κατέκτησε την τρίτη θέση με δύο δεύτερες θέσεις και μία τρίτη να είναι τα αποτελέσματα που ξεχώρισαν. Τελικά η εμπλοκή του Mosley με την ομάδα σταμάτησε το 1977 όταν πούλησε τις μετοχές του στον Robin Herd. Μέχρι τότε πρόλαβε να πανηγυρίσει τις δύο νίκες που πέτυχε η ομάδα, μία το 1975 στην Αυστρία με οδηγό τον Vittorio Brambilla και μία το 1976 στη Μόντσα με οδηγό τον Ronnie Peterson.
FOCA
Από το 1969 ως επικεφαλής της March αποτελούσε μέρος του Grand Prix Constructors’ Association (GPCA). Επρόκειτο για ένα όργανο που είχε θεσπιστεί για να εκπροσωπεί τις ομάδες στην FIA και αποτελούνταν από τις ομάδες που αγωνίζονταν στο πρωτάθλημα της Formula 1.
Μέσα από το GPCA ξεπήδησε το 1974 η FOCA, μία πιο οργανωμένη προσπάθεια που έκανε ο Mosley μαζί με τον Bernie Ecclestone προκειμένου να προωθήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των ομάδων (τότε ο Ecclestone είχε την Brabham). Η FOCA θα αντιπροσώπευε όλες τις ομάδες απέναντι στη FISA, τον οργανισμό που υπαγόταν στην FIA και είχε την ευθύνη της Formula 1. Μαζί στην προσπάθεια ήταν και οι Colin Chapman, Teddy Mayer, Ken Tyrrell και Frank Williams.
Ο Βρετανός έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στον πόλεμο μεταξύ FISA και FOCA που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, έχοντας το ρόλο του νομικού συμβούλου της FOCA. Σε αυτόν οι ομάδες που ανήκαν στη FOCA οι οποίες ήταν κυρίως οι βρετανικές, βρέθηκαν απέναντι στη FISA και τις μεγάλες του αθλήματος που ήταν κυρίως οι εργοστασιακές συμμετοχές (Alfa Romeo, Ferrari, Renault). Φυσικά η διαφωνία είχε να κάνει με το πώς μοιράζονταν τα χρήματα που προέκυπταν από την πραγματοποίηση των αγώνων.
Αυτή η διαμάχη οδήγησε στην υπογραφή της πρώτης Συμφωνίας Ομονοίας, δηλαδή ενός εγγράφου που ορίζει πώς μοιράζονται τα κέρδη. Αυτό το σύστημα χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα, με την υπογραφή νέων συμφωνιών όταν λήγουν οι παλιές.
Μετά από αυτό προσπάθησε να εμπλακεί για λίγο με την πολιτική όμως σύντομα εγκατέλειψε τον χώρο. Το 1986 επέστρεψε στη Formula 1 και τους αγώνες μέσα από διάφορες διοικητικές θέσεις.
Το 1991 θέλησε να εμπλακεί πιο ενεργά. Έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος της FISA με αντίπαλο τον Jean-Marie Balestre, τότε πρόεδρο της FISA αλλά και της FIA. Μεταξύ άλλων ο Mosley είχε πει προεκλογικά ότι ένα χρόνο μετά την εκλογή του θα παραιτούνταν ώστε το σώμα να τον κρίνει εκ νέου. Όταν πραγματοποίησε την υπόσχεσή του, η επανεκλογή του ήταν άμεση.
FIA
Το 1993 ο Mosley και ο Ballestre συμφώνησαν ότι ο δεύτερος θα παραιτούνταν από πρόεδρος της FIA και τη θέση του θα έπαιρνε ο πρώτος. Ο Mosley ήθελε μέσω των επιπλέον αρμοδιοτήτων που θα αποκτούσε ως πρόεδρος της FIA, να προωθήσει πιο ενεργά την οδική ασφάλεια.
Μετά τα δυστυχήματα των Ratzenberger και Senna στην Ίμολα το 1994, δημιουργήθηκε με δική του πρωτοβουλία το Advisory Expert Group με πρόεδρο τον Sid Watkins, τον άνθρωπο που επί σειρά ετών ήταν ο επικεφαλής της ιατρικής ομάδας της Formula 1, με σκοπό τη βελτίωση της ασφάλειας. Από εκεί βγήκαν εφευρέσεις όπως το HANS (σύστημα που κρατάει το κεφάλι και το σώμα του οδηγού δεμένα μεταξύ τους ώστε να μη σπάει ο αυχένας σε απότομη επιβράδυνση). Επιπλέον, ανασχεδιάστηκαν οι πίστες και έγιναν πολύ πιο αυστηρά τα crash tests των μονοθεσίων.
Το 1997 ο Mosley εξελέγη για δεύτερη φορά στη θέση του προέδρου της FIA. Λίγο πριν την επανεκλογή του είχε ξεκινήσει μία αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με τη νομιμότητα της συμφωνίας που είχε κάνει η FIA με τον Ecllestone, η οποία του παραχωρούσε όλα τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Τελικά ο Mosley αντιμετώπισε τη διαφωνία με επιτυχία.
Όταν έκλεισε αυτή η υπόθεση είχε να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η Βρετανία αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελαν να απαγορεύσουν τη διαφήμιση καπνοβιομηχανιών, προσπαθώντας να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο κάτι τέτοιο. Τελικά η απαγόρευση μπήκε σε ισχύ το 2005.
Από τη θέση του προέδρου της FIA ο Mosley προώθησε ενεργά και έντονα τον οργανισμό Euro NCAP, ο οποίος κάνει crash tests στα αυτοκίνητα και τα βαθμολογεί ανάλογα με την ασφάλεια που προσφέρουν. Ο ίδιος θεωρούσε ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ζωής του το γεγονός ότι χρησιμοποίησε τη Formula 1 ακριβώς για αυτή την προώθηση. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος πρόεδρος του οργανισμού από το 1997 μέχρι και το 2004.
Το 2001 έθεσε υποψηφιότητα για τρίτη φορά και κατάφερε να επανεκλεγεί στη θέση του προέδρου της FIA. Αυτή η θητεία είχε λιγότερες εντάσεις από τις προηγούμενες ενώ και ο ίδιος είχε πει ότι θα ήθελε να είναι η τελευταία. Τελικά θα εκλεγόταν ακόμα μία φορά, το 2005 και αυτή έμελλε να είναι η τελευταία του τετραετία ως πρόεδρος της FIA. Το 2009 τον αντικατέστησε ο Jean Todt, ο ένας από τους βασικούς παράγοντες που ευθύνονταν για τα επιτυχημένα χρόνια της Ferrari την εποχή Schumacher.
Στην τελευταία του περίοδο ο Mosley είχε να διαχειριστεί το spygate, το σκάνδαλο για το οποίο η McLaren κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποίησε πληροφορίες που ανήκαν στη Ferrari και γι’ αυτό τιμωρήθηκε με 100 εκατομμύρια δολάρια πρόστιμο και μηδενισμό στο πρωτάθλημα κατασκευαστών εκείνη τη χρονιά. Στο πολύ μεγάλο πρόστιμο σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο Mosley.
Το σκάνδαλο
Το 2008 το όνομα του Mosley ενεπλάκη σε συγκέντρωση ερωτικού περιεχομένου η οποία είχε ως κύριο θέμα το ναζισμό και στην οποία συμμετείχαν πέντε γυναίκες. Το σκάνδαλο ήταν μεγάλο καθώς ο πατέρας του ήταν ηγετική φυσιογνωμία των φασιστικών κομμάτων την περίοδο πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο ίδιος αρνήθηκε τα πάντα και τελικά το δικαστήριο τον αθώωσε.
Μετά από αυτό δέχτηκε ισχυρές πιέσεις να αποσυρθεί. Ο ίδιος είπε ότι θα παρέμενε μέχρι το τέλος της θητείας του, το 2009. Τότε δέχτηκε πιέσεις να μην θέσει ξανά υποψηφιότητα. Αν και άλλαξε γνώμη κάποιες φορές, τελικά έπραξε ακριβώς αυτό και δε διεκδίκησε πέμπτη θητεία. Ο Jean Todt ήταν η επιλογή του για τη διαδοχή και τελικά εκείνος που κέρδισε την προεδρία.
Το τέλος
Τελικά μετά από κάποιες ακόμα δικαστικές περιπέτειες ο Mosley χάθηκε εντελώς από τα φώτα της δημοσιότητας. Εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει η μάχη του με τον καρκίνο. Τελικά ο Βρετανός τέσσερις φορές πρόεδρος της FIA έχασε τη μάχη και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 24 Μαΐου του 2021.
Τον Ιούλιο θα κυκλοφορήσει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τη ζωή του με τον τίτλο It ‘s Complicated.