Τον Βρετανό τον «συλλάβαμε» να σκύβει και να φιλά το Ford Focus WRC που μαζί με το Colin McRae είχαν κερδίσει το Ράλλυ Ακρόπολις το 2002.
Πολυνίκης
Ο βρετανός Nicky Grist είναι ο πολυνίκης συνοδηγός του Ράλλυ Ακρόπολις. Έχει 4 νίκες, δίπλα στον Colin McRae, ο οποίος είναι ο οδηγός με τις περισσότερες νίκες στον εθνικό μας αγώνα.
Ποιος να το πίστευε ότι πολυνίκης στον σκληρό Εθνικό μας αγώνα θα ήταν ο μεγάλος απών Colin McRae!
Ένας οδηγός το όνομα του οποίου είναι συνυφασμένο με το Flat Out. Μα! Flat Out στα κακοτράχαλα ελληνικά βουνά με τις φυτευτές πέτρες, τα «πέτρινα μωρά» στη μέση του δρόμου και τα νεροφαγώματα;
Πώς γίνεται; Ένας οδηγός που τον χαρακτήριζε το περίφημο «όπως σκέπτεται έτσι στρίβει» έγινε πολυνίκης στο σκληρό Ράλλυ Ακρόπολις;
Η συνταγή για να κερδίσεις το Ακρόπολις έχει 4 βασικά στοιχεία για να πετύχει: σεβασμό, οδηγική τέχνη, ταχύτητα και κυρίως μυαλό. Γιατί ο Εθνικός μας αγώνας, όσο κι αν δεν θέλετε επίσης να πιστέψετε, είναι εγκεφαλικός αγώνας, θέλει πάνω απ’ όλα μυαλό για να κατακτηθεί.
Το πώς ο McRae κατάφερε να γίνει ο απόλυτος άρχοντας στον Εθνικό μας αγώνα με 5 νίκες ενώ οι επόμενοι οδηγοί στη λίστα των νικητών έχουν μόλις τρεις, όπως και πολλά άλλα, μας εξηγεί ο συνοδηγός του, ο Νicky Grist, το οποίο και ανακρίνουμε.
Ιδού λοιπόν τι απάντησε
Ποια η σχέση σου με το Ράλλυ Ακρόπολις;
Από μικρός ήμουν φίλος του WRC. Θυμάμαι έβλεπα τις φωτογραφίες από την Ελλάδα και συγκεκριμένα από την ειδική διαδρομή των Μετεώρων, που φιγουράριζαν στις σελίδες των περιοδικών της εποχής, και ονειρευόμουν να έρθω κι εγώ μια μέρα στην Ελλάδα και να τρέξω αυτή την ειδική διαδρομή. Όταν έτρεξα το πρώτο μου Ράλλυ Ακρόπολις τα «Μετέωρα» δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα. Απογοητεύτηκα, πού να ήξερα στη συνέχεια ότι θα πάθαινα σοκ. Το πρώτο μου Ακρόπολις το έτρεξα με τον Malcolm Wilson με ένα Ford Sierra Cosworth – φαρδύ και μακρύ. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη ημέρα των δοκιμών. Στην αρχή η πρώτη ειδική διαδρομή -δεν θυμάμαι το όνομά της- ήταν όπως όλες οι ειδικές ενός χωμάτινου αγώνα, είπα μέσα μου «πού τα είδαν τα σκληρά χώματα; Μια χαρά ειδική είναι». Στη συνέχεια μπήκαμε στους Αγίους Θεοδώρους. Τι ήταν αυτό; Δεν πίστευα στα μάτια μου, έλεγα «πώς γίνεται να περνά από εδώ αγωνιστικό αυτοκίνητο;». Όσο συνεχίζαμε τόσο χειροτέρευε η κατάσταση του δρόμου. Θυμάμαι τις τεράστιες πέτρες που έβγαιναν από το έδαφος και τον θόρυβο που έκανε το αυτοκίνητο καθώς κτυπούσε πάνω τους. Είχα σοκαριστεί. Ώστε αυτό ήταν το Ακρόπολις που άκουγα! Με τον Wilson δεν καταφέραμε να τερματίσουμε, εγκαταλείψαμε από σπασμένη ανάρτηση. Όμως στη δεύτερη συμμετοχή μου στο Ράλλυ Ακρόπολις ανέβηκα στο πόντιουμ. Έτρεχα με ένα Mitsubishi, συνοδηγός του Armin Schwarz. Το αυτοκίνητο άντεξε και ένιωσα ότι είχα κάνει άθλο όταν ανέβηκα στο βάθρο των νικητών. Στη συνέχεια έτρεξα με τον Juha Kankkunen. Δεν καταφέραμε να κερδίσουμε, αλλά είχαμε κάνει ωραίους αγώνες στην Ελλάδα, κυρίως με την Toyota, που ήταν θαυμάσιο και δυνατό αυτοκίνητο. Μετά βρέθηκα στο δεξί μπάκετ του Colin McRae.
Πώς γίνεται ένας εκρηκτικός οδηγός σαν τον Colin McRae να έχει κερδίσει το Ακρόπολις 5 φορές, ενώ ο Makinen στην ακμή του δεν το κέρδισε ούτε μία;
Πρέπει να σε πάω σε ένα άλλο ράλλυ, το Σαφάρι, για να κατανοήσεις πώς ο Colin ήταν τόσο καλός στο Ακρόπολις. Ήμασταν στην Κένυα για δοκιμές. Το Σαφάρι ήταν η επιτομή του σκληρού και ιδιόμορφου αγώνα. Ο Colin μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταφέρει κάτι σημαντικό στην Κένυα. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών, του πρότεινα μια σημαντική αλλαγή στις σημειώσεις. Οι σημειώσεις του Colin ήταν μέχρι τότε οι εξής δύο αριθμοί: 1η , 6η 6η 6η και 6η – Flat Out παντού. Έτσι δεν θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι καλό στο Σαφάρι κι από τύχη θα τερματίζαμε. Του πρότεινα λοιπόν να προσθέσουμε κι άλλα στοιχεία στις σημειώσεις, όπως τα «πρόσεχε», «μαζέψου», «εδώ κόψε», με άλλα λόγια να μάθει να οδηγεί «αργά» στα δύσκολα κομμάτια, να μάθει να αφήνει, και ταυτόχρονα σε άλλα σημεία να πηγαίνει πολύ γρήγορα. Ξεκινήσαμε να εφαρμόζουμε αυτή την τεχνική και του άρεσε. Έβαζε όλη του την τέχνη, στα δύσκολα κομμάτια πρόσεχε το αυτοκίνητο και ταυτόχρονα πήγαινε Flat Out εκεί που είχε τη δυνατότητα, κι ο Colin είχε τη δυνατότητα να πηγαίνει πολύ γρήγορα, εκεί που οι άλλοι δεν πίστευαν ότι γίνεται να περνάς από αυτό το σημείο με το πεντάλ του γκαζιού στο πάτωμα. Την πρώτη μέρα στο Σαφάρι ήμασταν δεύτεροι γενικής, μιας και είχαμε καθυστερήσει από μία σπασμένη ανάρτηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μπήκαμε σε μια ειδική που τη λέγαμε «κόλαση» 200+ χιλιόμετρα, με κακό δρόμο, που ξεκινούσε άσχημα και συνέχιζε πολύ άσχημα και γινόταν ακόμα χειρότερη στα τελειώματά της. Σε αυτή την ειδική ο Colin προσαρμόστηκε απόλυτα στις νέες σημειώσεις και ξεδίπλωσε το οδηγικό του ταλέντο, οδηγώντας με μυαλό. Είχαμε ένα κλατάρισμα στο τέλος της ειδικής και την πρώτη θέση, ενώ ο Tommi Makinen είχε 6 κλαταρίσματα και μία σπασμένη ανάρτηση. Εφαρμόσαμε αυτό το σύστημα σημειώσεων σε όλα τα σκληρά ράλλυ στο Σαφάρι, την Κύπρο, την Αργεντινή και φυσικά στο Ακρόπολις.
Τι θυμάσαι από το Ράλλυ Ακρόπολις ως συνοδηγός του McRae;
Από το Ακρόπολις έχω πολλές και καλές αναμνήσεις. Θυμάμαι κατά τη διάρκεια των δοκιμών περνούσαμε από μια περιοχή με μια θαυμάσια παραλία, σταματούσαμε, ρίχναμε μια βουτιά, απολαμβάναμε τον ήλιο και τη θάλασσα και συνεχίζαμε. Στην Ιτέα στο ξενοδοχείο του Αντρέα Καλαφάτη περνούσαμε φανταστικά. Είχαμε τον χρόνο να μιλάμε, να γνωρίζουμε κόσμο, να κάνουμε βόλτες στην πόλη, να απολαμβάνουμε την καλή ελληνική κουζίνα. Μια χρονιά είχαμε έρθει για τεστ και περιμέναμε κάποια ανταλλακτικά, οπότε και μας έδωσαν 3 μέρες «άδεια». Περάσαμε φοβερά, τρεις μέρες αραχτοί στην παραλία. Στου Καλαφάτη θυμάμαι ένα απόγευμα κι ενώ είχαμε μαζευτεί όλοι οι οδηγοί για να φάμε το βραδινό μας, ο Colin έλειπε με τον Higgins. Ανησύχησα, ήμουν σίγουρος ότι κάτι σκάρωναν. Δεν άργησε να ακουστεί ένας απίστευτος κρότος σαν να έσκασε βόμβα, που έκανε τα τζάμια του ξενοδοχείου να τρίξουν και όλους μας να ψάχνουμε να δούμε τι είχε συμβεί. Ο Colin με τον Higgins είχαν κατασκευάσει μια αυτοσχέδια ακίνδυνη αλλά θορυβώδη «βόμβα», που είχαν πυροδοτήσει με τη βοήθεια των μηχανικών της ομάδας. Όμως αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν εκείνο το Ακρόπολις με το Focus και βασικό μας αντίπαλο τον Carlos Sainz. Ήμασταν στις αναγνωρίσεις στην ειδική Ρεγγίνι – Ελάτια. Φοβερή ειδική, με ωραίες, ανοικτές, γρήγορες στροφές. Σε κάποιο σημείο η ειδική τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Καθόμαστε στην κορυφή πριν από την ελαφριά κατηφόρα και μου λέει ο Colin «πώς λες να το γράψουμε αυτό το σημείο;». Του είπα «εσύ τι σκέπτεσαι;». «Σκέπτομαι με τη φόρα που θα έχουμε να το περάσω με άλμα». Τρελάθηκα. Του είπα «αυτό δεν γίνεται, είναι μια ειδική την τελευταία μέρα του αγώνα και μπορεί να κριθεί η νίκη. Θα ήταν κρίμα να κτυπήσουμε εδώ το αυτοκίνητο και να εγκαταλείψουμε». Ο Colin με κοίταξε σαν να μη με έβλεπε και μου είπε «εντάξει, ας τη γράψουμε όπως εσύ θέλεις». Ανακουφίστηκα. Γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο και το βραδάκι είδα τους μηχανικούς να επισκευάζουν το αυτοκίνητο του πλοηγού μας. Είχε σπασμένη ανάρτηση και όλο το εμπρός μέρος είχε στραπατσαριστεί και είχε κτυπήσει και από πίσω. «Μα τι έγινε, ποιος το έκανε έτσι;». Ο Jimmy McRae, ο πατέρας του Colin, είχε συζητήσει με τον γιο του για το σημείο που αμφισβητούσαμε και πήγε να δει αν περνάει με άλμα. Ο Wilson ενημερώθηκε για το όλο συμβάν και είπε «αυτός που θα αποφασίσει πως θα περάσει από αυτό το σημείο, είναι ο ίδιος ο Colin». Όταν ήρθε η μέρα να περάσουμε από αυτό το σημείο, ακούμε από το Team Radio ότι ο Sainz είχε εγκαταλείψει. Είμαστε μόνοι και πρώτοι. Πλησιάζαμε το σημείο για το οποίο είχε γίνει τόσος λόγος κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Είπα του Colin «είμαστε πρώτοι, ας μην το ρισκάρουμε, δεν χρειάζεται να τα χάσουμε όλα». «Οκ» μου είπε και πάτησε το πόδι τέρμα στο πεντάλ του γκαζιού και πέρασε με άλμα. Το αυτοκίνητο απογειώθηκε και έσκασε με το πίσω μέρος του στο χώμα, ενώ το εμπρός κοιτούσε κάθετα σηκωμένο τον ουρανό. Οι θεατές σε αυτό το σημείο «έτρεχαν να σωθούν» γιατί νόμιζαν ότι θα βγαίναμε, κανένας δεν περίμενε να περάσει εκεί με άλμα. Στο δεύτερο πέρασμα, μου είπε ότι θα το φέρει λίγο πιο πλάγια μπαίνοντας, για να το περάσει πιο εύκολα. Και το έκανε. Στο δεύτερο πέρασμα σε εκείνο το σημείο ήταν ο αδερφός του, ο Alister, που είχε νωρίτερα εγκαταλείψει και μας χρονομέτρησε. Αυτό που κερδίζαμε ήταν ελάχιστο σε σχέση με τους αντιπάλους μας, που το περνούσαν χωρίς άλμα. Έτσι την επόμενη χρονιά δεν περάσαμε με άλμα, ενώ ο Sainz και ο Bugalski ήταν οι μόνοι που πήδηξαν σε αυτό το σημείο εκείνη τη χρονιά.
Τους Έλληνες θεατές πώς τους έβλεπες από τη θέση του συνοδηγού;
Οι Έλληνες θεατές ήταν πάντα εκδηλωτικοί. Μας αγαπούσαν και το νιώθαμε. Περνούσαμε και μας παρότρυναν να τα δώσουμε όλα. Και το κάναμε. Έχω πολλές αναμνήσεις από το Ακρόπολις. Θυμάμαι την Eιδική Διαδρομή στην Ανάβυσσο. Τον τεχνικό έλεγχο στο Λαγονήσι. Τη Γλυφάδα όπου μέναμε όλοι μαζί σε μπανγκαλόου δίπλα από τη θάλασσα. Τι ωραία ατμόσφαιρα που είχαν αυτές οι εποχές. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ από την Ελλάδα και νομίζω ότι δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο κάτι παρόμοιο, ήταν οι αστυνομικοί με τις βαριές μοτοσικλέτες που μας συνόδευαν από τη ράμπα της εκκίνησης μέχρι ένα σημείο μέσα στην πόλη της Αθήνας. Θυμάμαι ότι ακολουθούσαμε έναν «τρελό αναβάτη», που ήταν αστυνομικός. Άνοιγε με πάντες και κόρνες τον δρόμο για εμάς και εμείς τον ακολουθούσαμε χωρίς να πιστεύουμε αυτό που βλέπαμε. Όταν μας άφηνε για να παραλάβει κάποιον άλλον, μας παρότρυνε να πάμε αέρα. Ήταν όλοι τους φοβεροί και μας έδιναν όλη τους την αγάπη, γιατί ήθελαν πολύ που ήμασταν στην Ελλάδα και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας βοηθήσουν ή να μας δείξουν πόσο πολύ τους άρεσε το σπορ. Ε, αυτό που έκαναν οι Έλληνες αστυνομικοί ήταν μοναδικό στον κόσμο, σε κανένα άλλο ράλλυ δεν ήταν τόσο εκδηλωτικοί και «ένα με τον αγώνα». Δεν θα ξεχάσω επίσης τον παπά που μας έκανε αγιασμό στο σέρβις του αγώνα. Μάλιστα κερδίσαμε μετά από καιρό, ο αγιασμός μας έφερε τύχη. Το Ακρόπολις ήταν πάντα ένας υπέροχος αγώνας με σκληρές ειδικές, αλλά και ήρεμα, ωραία χώματα, όπως στις Καρούτες ή τους Βωξίτες που μου άρεσαν πολύ κυρίως τις χρονιές που ήταν οι τελευταίες ειδικές και τερμάτιζε ο αγώνας με αυτές. Η Κινέτα φοβερή ειδική, όπως και η ειδική με τις Λίμνες, πραγματικά υπέροχη. Όλες οι ειδικές μεταξύ Λαμίας και Ιτέας ήταν απίθανες. Εύχομαι καλή επιτυχία στο Ράλλυ Ακρόπολις, χάρηκα πολύ που επανήλθε στο WRC, εκεί που πραγματικά ανήκει. Εύχομαι οι θεατές να το απολαύσουν και να παραμείνει στο παγκόσμιο ημερολόγιο, όπως και ελπίζω να καταφέρω να έρθω σε κάποιο από τα επόμενα Ακρόπολις.
