Παραφράζοντας τον στίχο από το ποίημα «Με τον τρόπο του Γ.Σ.» του Γιώργου Σεφέρη εκφράζουμε τη θλίψη για τη χώρα μας. Η απογοήτευσή μας δεν πηγάζει από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως την αποτύπωσε το 1936 ο σπουδαίος ποιητής μας. Εν έτει 2024 οι Έλληνες έχουν πολλούς λόγους να αισθάνονται απελπισία στην πατρίδα τους, και ένας από αυτούς είναι η χαοτική κατάσταση στους δρόμους.
Σάββατο απόγευμα στον Πειραιά και για κάποιον «ανεξήγητο» λόγο, αφού η μέρα και η ώρα δεν είναι η προφανής αιτία, ένα τμήμα στην Ακτή Κονδύλη έχει κολλήσει και οι κόρνες των αυτοκινήτων έχουν πάρει «φωτιά». Ίσως έχει συμβεί κάποιο ατύχημα ή γίνονται οδικά έργα, σκεφτήκαμε, μέχρι που βρεθήκαμε μπροστά σε μια παράλογη εικόνα.
Ο οδηγός ενός ταξί είχε σταματήσει ακριβώς πάνω στη στροφή της οδού Κόνωνος και πάνω στη διάβαση πεζών, όπως βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία. Η δεύτερη δυσάρεστη έκπληξη ήρθε όταν συνειδητοποίησε για ποιο λόγο παρεμπόδισε την κυκλοφορία των οχημάτων. Χαλαρός, λοιπόν, κατέβηκε από το ταξί του για να φορτώσει τις αποσκευές των δύο κυριών που θα έπαιρνε κούρσα, αδιαφορώντας επιδεικτικά για το γεγονός ότι είχε κλείσει τον μισό δρόμο, εμποδίζοντας τα αυτοκίνητα (το φανάρι των οποίων ήταν πράσινο) που έρχονταν αριστερά από την Ακτή Κονδύλη και κατευθύνονταν προς την Κόνωνος.
Χωρίς καμία πρόθεση να στοχοποιήσουμε τους οδηγούς ταξί, οφείλουμε να δείξουμε την απαραίτητη ενσυναίσθηση στις δυσκολίες του επαγγέλματος, καθώς οι άνθρωποι αυτοί περνούν πολλές ώρες πίσω από το τιμόνι προσπαθώντας να βγάλουν το ψωμί τους. Όταν δεν υπάρχει κενός χώρος για να σταματήσουν με ασφάλεια και να παραλάβουν τους επιβάτες συχνά αναγκάζονται να ακινητοποιούνται στο σημείο που θα τους ζητηθεί. Αν πρέπει να φορτώσουν και βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ, τότε η αναμονή για τους πίσω οδηγούς αυξάνεται.
Ωστόσο θα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο και να μην εξαντλείται η κατανόηση των υπόλοιπων χρηστών του δρόμου, διότι τότε χάνεται η ψυχραιμία, την οποία σίγουρα οι Έλληνες δεν έχουν σε απόθεμα. Αν κάποια στιγμή αντιληφθούμε ως λαός ότι οι ελευθερίες μας τελειώνουν εκεί που αρχίζουν οι ελευθερίες των συμπολιτών μας, μόνο τότε θα δούμε πρόοδο, όχι μόνο στην αναρχία των δρόμων, αλλά και στην κοινωνία μας συνολικά. Μέχρι τότε ο τελευταίος στίχος «Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937», στο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη, θα παραμένει διαχρονικός σε αυτή τη χώρα.