Ο τίτλος μας παραπέμπει στην κινηματογραφική ταινία παραγωγής 1985, Πέρα από την Αφρική (Out of Africa)σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ και με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Μέριλ Στριπ.
Ένα ρομαντικό δράμα με την ταινία να είναι βασισμένη κυρίως στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Κάρεν Μπλίξεν (με το ψευδώνυμο Ισακ Ντίνεσεν), το οποίο εκδόθηκε το 1937, ενώ χρησιμοποιήθηκαν για επιπλέον πληροφορίες και άλλα έργα της συγγραφέως, όπως το Σκιές στο Χορτάρι (αγγλικά: Shadows on the Grass). Η ταινία κέρδισε 28 Βραβεία, ανάμεσά τους και επτά Όσκαρ.
Η σαρωτική φετινή πορεία του Κάλε, όπως και η εμφατική νίκη του στην Αφρική, είναι για πολλά Όσκαρ. Άλλωστε και η βιογραφία του νεαρού φινλανδού, πιστεύουμε οτι αξίζει κάποτε να γίνει ταινία.
Ο Ροβάνπερα οδηγεί αγωνιστικό αυτοκίνητο από τα πέντε του χρόνια. Το παιδικό του παιχνίδι ήταν να ντριφτάρει ατέλειωτα και να περνά πάνω από τα άλματα των δασικών δρόμων της πατρίδας του. Έχει στην πλάτη του εμπειρία αγωνιστικής οδήγησης 16 ετών- παρ’όλο που ξεκίνησε τους αγώνες μόλις πριν λίγα χρόνια.
Oι αναλυτές των αγώνων κάποτε θα γράψουν, πως ο Ροβάνπερα έφερε στο WRC ένα νέο είδος οδηγού. Γιατί ταλέντα, που ξεκίνησαν νωρίς, είχαμε και άλλα κατά τη διάρκεια της ιστορίας των ράλι. Ο Κάλε όμως διαφέρει, γιατί ξεκίνησε την πορεία του από πολύ μικρή ηλικία, όπως ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή στους αγώνες Formula 1, όπου οι οδηγοί έχουν ξεκινήσει από 4-5 χρόνων οδηγώντας καρτ.
O Φινλανδός άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης αυτού που λέμε “οδηγός ράλι”.
Να κάνουμε μια παρένθεσή εδώ και να πούμε για την ιστορία, οτι οι Φινλανδοί πάντα είχαν ένα πλεονέκτημα παραπάνω από τους ευρωπαίους αντιπάλους τους. Το μυστικό τους ήταν απλό. Ξεκινούσαν να οδηγούν αυτοκίνητα παραγωγής από 6 ετών. Ήταν το παιχνίδι τους στις παγωμένες λίμνες. Οι τεράστιες λίμνες στη Φινλανδία το χειμώνα γίνονται τεράστιες παγωμένες αλάνες, ιδανικές για κάθε είδους παιχνίδια. Οι Φινλανδοί αγοράζουν στα παιδιά τους παλιά αυτοκίνητα, αυτό που λέμε εμείς “χρέπια”, τα διαμορφώνουν, έτσι ώστε τα βλαστάρια τους να φτάνουν τα πεντάλ και τους αφήνουν να παίζουν με αυτά στις παγωμένες αλάνες. Σκεφτείτε λοιπόν τον Κάνκουνεν στα 19 του, που έπιασε αγωνιστικό τιμόνι για να τρέξει τον πρώτο του αγώνα στο εθνικό πρωτάθλημα, σε σχέση με τον ευρωπαίο αντίπαλο του, πόση περισσότερη εμπειρία είχε ,καθώς και ο ένας περίμενε να γίνει 18 ετών για να πιάσει τιμόνι, ενώ ο Φινλανδός “επαιζε” γλιστρώντας στον πάγο αποκτώντας υπερδιπλάσια εμπειρία από ότι οποιοσδήποτε άλλος αντίπαλός του με αυτοκίνητα παραγωγής.
Ο Γκρόνχολμ, σε μια συνέντευξη, που μας είχε παραχωρήσει, όταν τον ρωτήσαμε ποιο ήταν το πρώτο του αυτοκίνητο, μας είχε πει: «Ένας σκαραβαίος, που μου πήρε δώρο ο πατέρας μου, όταν ήμουν 8 ετών».
Ο Λάσε Λάμπι, ήταν για πολλά χρόνια εξελικτής της Ralliart, μας εξήγησε τι συμβαίνει τους ατέλειωτους φινλανδικούς χειμώνες, κυρίως στις επαρχιακές πόλεις και στα χωριά με τα παιδιά που παίζουν με τα αυτοκίνητα στις παγωμένες λίμνες.
Μάλιστα τότε μας είχε τονίσει: «Γιατί νομίζεις ότι δεν έχουμε παγκόσμιο πρωταθλητή Φινλανδό, που να προέρχεται από το Ελσίνκι; Διότι εκεί δεν παίζουν τα παιδιά στις παγωμένες λίμνες με τα αυτοκίνητά τους, δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα».
Για να επανέλθουμε στον Κάλε. Ο νεαρός δεν ξεκίνησε όπως τα άλλα παιδιά, να οδηγήσει δηλαδή μόνο καρτ, ή χωμάτινη φόρμουλα ή αυτοκίνητο παραγωγής στις παγωμένες λίμνες.
Ο μικρός Κάλε άρχισε να οδηγά αγωνιστικά αυτοκίνητα και στους χωμάτινους δασικούς δρόμους της χώρας του.
Υπάρχουν άπειρα βίντεο με την αφεντιά του να οδηγεί. Στη Φινλανδία οι δασικοί δρόμοι είναι ιδιωτικοί. Ο Κάλε έφερε στο τραπέζι του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι, ένα νέο είδος οδηγού αγώνων. Αυτόν που ξεκινά από παιδί να οδηγεί αγωνιστικό αυτοκίνητο. Όπως τα παιδιά, που οδηγούν καρτ στην πίστα και σταδιακά ανεβαίνουν επίπεδο μέχρι να φτάσουν στα 18 τους και να γίνουν οδηγοί F1.
O Κάλε έκανε πρακτική τόσα χρόνια με αγωνιστικό αυτοκίνητο, γιατί αυτό ήταν το παιδικό του παιχνίδι. Φυσικά δεν έκανε κάτι παραπάνω, από το να καλλιεργεί από μικρός το ταλέντο του.
Γιατί χωρίς ταλέντο, δεν μπορείς να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, που είναι σήμερα ο Κάλε – και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Αυτό, που έχει κάνει φέτος κυρίως στους αγώνες που κέρδισε, είναι ένας άθλος.
Ξεκινά πρώτος στις ειδικές διαδρομές, ως επικεφαλής στη γενική κατάταξη και καταφέρνει να εκμηδενίσει το χρόνο που χάνει, οδηγώντας άψογα και κυρίως μυαλωμένα.
Στο Σαφάρι η παρ’ ολίγον τούμπα του, στην πρώτη Ειδική Διαδρομή του αγώνα (την υπερειδική) ήταν κομβική για την μετέπειτα πορεία του στον αγώνα.
Η έξοδός του, μπορεί να του κόστισε σε χρόνο, όμως πάνω από όλα τον δίδαξε, για το τι τον περίμενε στη συνέχεια.
Το Σαφάρι είναι σαν το δικό μας Ακρόπολις. Μπορεί να μην είναι το ίδιο, όπως οι παλιοί καλοί μαραθώνιοι αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος, έχουν όμως εκείνο το πανάρχαιο κύτταρο εκείνο το DNA, που απαιτεί από τους οδηγούς σεβασμό.
Το Σαφάρι και το Ακρόπολις, αν δεν το σεβαστείς από τα πρώτα μέτρα θα σε τιμωρήσει.
Ο Κάλε στάθηκε τυχερός, γιατί έπαθε τη ζημιά στα πρώτα μέτρα του αγώνα και μετά, επειδή όπως είπε και ο ίδιος ένοιωσε ντροπή για το συμβάν, ήταν πολύ περισσότερο προσεκτικός.
Ο Κάλε στο Σαφάρι οδήγησε πέρα από γρήγορα και προσεκτικά εκεί που έπρεπε, κυρίως οδήγησε σοφά! ακούγοντας τον συνοδηγό του, τον Χάλτουνεν.
Το ότι ο Κάλε μαθαίνει από τα παθήματά του και επανέρχεται δριμύτερος είναι προσόν παγκόσμιου πρωταθλητή.
Δεν ξέρουμε, αν ο μικρός θα καταφέρει φέτος να κατακτήσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο, αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι, πως ο απόφοιτος νεαρός της μεγάλης Φινλανδικής Σχολής έχει ήδη κατακτήσει τις καρδιές μας.
Για να μη ξεχνιόμαστε όμως, το χειροκρότημά μας, πάει πρώτα από όλα στον πατέρα του, τον Χάρι Ροβάνπερα, που πίστεψε στο ταλέντο του γιού του και το καλλιέργησε από την παιδική του ηλικία με επιμονή και υπομονή.
Το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι είναι ακόμα στην αρχή του και όλα μπορούν να συμβούν, όμως μέχρι τώρα ο Κάλε έχει δείξει ότι έχει ψυχή και μυαλό παγκόσμιου πρωταθλητή.
Αδημονούμε να τον θαυμάσουμε στα ελληνικά βουνά τον Σεπτέμβρη!
Έως τότε έχουμε και άλλους αγώνες μπροστά μας.