Από το 1973 το Ράλι Ακρόπολις αποτέλεσε βασικό πυλώνα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι.
Έργο του επί σειρά ετών πρόεδρου της ΕΛΠΑ και μέλους της FIA, αείμνηστου Αλέξανδρου Δαρδούφα.
Το Ράλι Ακρόπολις ήταν ο πόλος έλξης των ελληνικών πληρωμάτων. Ήταν κάτι διαφορετικό, καθώς αυτή η αίγλη της συμμετοχής φάνταζε διαφορετικά.
Εξάλλου, ήταν και αυτή η πρόκληση των ξένων συμμετοχών, των επαγγελματιών οδηγών, αλλά και των στελεχών των ομάδων που «τραβούσαν» την παρουσία των Ελλήνων στη ράμπα, παραδοσιακά κάτω από τον Ιερό Βράχο.
Η συμμετοχή ήταν σαν όνειρο, που το ζούσες όταν ανέβαινες στη ράμπα εκκίνησης, και έμεναν για πολλές ώρες στο μυαλό σου «βιδωμένες» οι εικόνες όταν ανέβαινες τη ράμπα από αντίθετη φορά, πια, αυτή του τερματισμού.
Ράλι Ακρόπολις: Αγώνας σκληρός, ακριβός, εξοντωτικός, αλλά μοναδικός, μέσα στην ελληνική φύση.
Οι ξένες συμμετοχές έφεραν την άνοιξη στο ελληνικό motorsport. Ήταν πηγή έμπνευσης αλλά και μάθησης, και αυτό έχει γίνει αντιληπτό από ελληνικές συμμετοχές που έγραψαν κορυφαία αποτελέσματα οδηγώντας πολύ εξελιγμένα αυτοκίνητα.
Έχοντας όμως πίσω τους ομάδες από δραστήριους Έλληνες μηχανικούς που στήριξαν με κατάθεση ψυχής την όποια επίδοση έχει γραφτεί στην ιστορία.
Λένε ότι όλα κρίνονται βάσει αποτελεσμάτων. Έτσι δεν είναι; Τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που μένουν αδιάβλητα στο πέρασμα των χρόνων; Αναμφίβολα και οι επιδόσεις, που κάποιες φορές καθαρά από τύχη ίσως να μην έφεραν την ολοκλήρωση στην προσπάθεια, καθώς η τύχη είναι ένας σημαντικός παράγοντας ως προς την επιτυχία.
Ράλι Ακρόπολις ο «Σιρόκο» με τον Ανδριόπουλο, δύο φορές δεύτεροι γενικής κατάταξης
Ένα ελληνικό πλήρωμα που ακολούθησε τα χνάρια των επαγγελματιών ήταν ο «Σιρόκο» με τον Μίλτο Ανδριόπουλο ως συνοδηγό στην αρχή των μεγάλων επιτυχιών με τη θρυλική Alpine Renault A110, φροντισμένη πάντα από τη Διέππη, εκεί όπου βρίσκεται ακόμα και σήμερα η έδρα της Alpine.
O «Σιρόκο» αντιμετώπισε τους αγώνες με ύψιστο επαγγελματισμό, με ομάδα που δούλευε πίσω από τη σκηνή μην αφήνοντας τίποτα στην τύχη. Μαέστρος ήταν η σύντροφος του «Σιρόκο» Μαρία Πεσμαζόγλου, με δεξί χέρι τον Θέμη Μιτάκο.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο «Σιρόκο» με τον Μίλτο Ανδριόπουλο τερμάτισαν δύο συνεχείς χρονιές (1975, 1976) στη 2η θέση της γενικής κατάταξης.
Το 1978 συμμετέχει με Datsun Violet της «Νικ. Ι . Θεοχαράκης» και μαζί με τον Μανώλη Μακρινό τερματίζουν στην 6η θέση της γενικής.
Τον επόμενο χρόνο ο «Σιρόκο» φέρνει στην Ελλάδα την επαναστατική Lancia Stratos, τη Formula 1 των ράλι. Η Stratos δεν κέρδισε ποτέ το Ράλι Ακρόπολις, τα ελληνικά χώματα δεν έκαναν το χατίρι στη δύστροπη αλλά πανέμορφη Ιταλίδα.
Την τιμή της την έσωσε ο «Σιρόκο» με τον Μανώλη Μακρινό το 1978 τερματίζοντας στην 6η θέση, ενώ εάν δεν είχαν μια ανατροπή στον Άγιο Παντελεήμονα το ελληνικό πλήρωμα ίσως να φιγουράριζε στο βάθρο.
Το 1989 με τον αείμνηστο Κώστα Φερτάκη δεν είδε τη σημαία του τερματισμού. Το 1980 είναι η χρονιά που έχει αρχίσει μια διαμάχη του οδηγού με την ΕΛΠΑ. Ο «Σιρόκο» το 1980 «τρέχει» με αγωνιστική άδεια Μόντε Κάρλο.
Με συνοδηγό και πάλι τον Μανώλη Μακρινό η συμμετοχή τερματίζει στην 9η θέση και ο «Σιρόκο» κλειδώνει τη Stratos και σταματάει τους αγώνες.
Το ελληνικό motorsport χάνει έναν Κύριο των αγώνων, μια προστιθέμενη αξία στη λίστα με τις συμμετοχές. Ήταν μια μεγάλη απώλεια για τον χώρο, καθώς ο «Σιρόκο», που διετέλεσε και πρόεδρος του ΣΟΑΑ, δεν ασχολήθηκε ξανά με τους αγώνες, ωστόσο παραμένει ο οδηγός με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στον εθνικό μας αγώνα.
Φωτογραφίες: Αρχείο Κακολύρη